Filmpje van een paar dagen geleden van een in papier ‘embedded’ communicatie-/identificatiechip. Het betreft een treinkaartje voor als je anoniem wilt reizen. Door 1 euro extra te betalen kun je het kaartje gebruiken zonder dat je deze met je eigen OV-chipkaart samen hoeft te gebruiken. Je kunt in de automaten meestal contant betalen.

De extra privacy heeft wel een prijs: het kaartje met de chip is 1 euro duurder dan een regulier kaartje.

Toch is het onvoorstelbaar dat in het papier vewerkt niet alleen de chip zit voor de codering, zodat je met een kaartje bijv. niet meerdere keren of op een ander traject kunt reizen, maar dat er daarnaast een zendertje en een ontvangertje in zit, plus de stroomvoorziening die het chipje van voedingsspanning voorziet met energie uit het signaal van de zender waar je het kaartje voor moet houden. Ik heb begrepen dat het zo zuinig werkt, omdat met zeer kortdurende signalen wordt gewerkt. De energie voor het zendertje en de rest in de kaart is dus maar heel kortstondig nodig.

In het filmpje meld ik onterecht dat het een RFID-chip betreft. Dat was oorspronkelijk wel zo, maar sinds 2008 zit er een NFC-chip in de OV-chipkaart.

Het kaartje werkt in een ISM-allocatie op 13,56 MHz.