Gisteren in het tv-programma Tegenlicht ging het over DNA.

Het blijkt dat een aantal bedrijven DNA-tests aanbiedt, en daarmee eenvoudige, soms onnauwkeurige voorspellingen over de gezondheid van de inzender doet.

Die bedrijven gaan min of meer met die DNA-informatie om alsof het hun eigendom is. Zoals met de meeste internetdiensten bieden ze iets gratis of voor een te laag bedrag aan (bijv. 25 euro), en vervolgens verdienen ze in sommige gevallen 10.000 dollar per persoonsprofiel door deze aan verzekeraars en farmaceuten door te verkopen. Vermoedelijk in combinatie met zaken uit de wereld van de Big (Brother) Data.

Ik heb vandaag dus een heugelijke dag. Mede naar aanleiding van het programma doe ik iets dat ik eerder al heb aangekondigd, en deels als grap ook al gepubliceerd: ik claim, en nu officieel het copyright op mijn eigen DNA.

Dat voldoet namelijk geheel aan de definitie van een een uniek en eigen werk, waarvoor het copyrightsysteem in het leven is geroepen. Het auteursrecht/copyright dient uitsluitend om de commerciële belangen van de maker van zo’n werk te beschermen. En niet alleen is dit een uniek werk, het is zonder twijfel ook het eerste werk dat ik heb voortgebracht.

Je zou kunnen stellen dat niet ik dat werk gemaakt heb, maar dat het DNA mij als werk heeft voortgebracht. OK, dan voeg ik daar nog aan toe (ik snap nu ineens ook veel meer van het “koninklijk WIJ”): wij, ik en mijn DNA dus, eisen hierbij officieel het auteursrecht op van ofwel het DNA als product van mijzelf, en/of mijzelf als product van dat DNA.

Zo waarlijk helpe ons God almachtig!

(c)2020, John Piek