Dagelijkse foto (klik = vergroting)     

Seborga is volgens de eigen bewoners een zelfstandig land. Het prinsdom is zo'n vier vierkante kilometer groot en ligt in de heuvels van de regio Liguria in het noordwesten van Italië, vlakbij de Franse grens. 

Het in aanvang feodaal geleide landje werd gesticht in het jaar 954, toen het grondgebied werd overgedragen aan de monniken van Lerino, die er hun klooster vestigden. Vanaf 1079 waren de opeenvolgende abten van het klooster tevens Prins van het Heilige Roomse Keizerrijk, die tijdelijk het prinsdom van Seborga zouden leiden. Deze situatie duurde tot 20 januari 1729, toen het landje werd geannexeerd door het koninkrijk Piedmont-Sardinia. Hierna is het landje nooit meer als zelfstandig land erkend door enige staat of internationale organisatie. Maar de zelfstandigheid is ook nooit officieel ontkend...

Begin jaren zestig van de vorige eeuw, begon ene Giorgio Carbone, die directeur was van de lokale bloemenkwekerscoöperatie, de historie van het plaatsje als onafhankelijk prinsdom opnieuw onder de belangstelling te brengen. In 1963 waren de inwoners van Seborga voor de ideeën van Carbone gewonnen, en kozen ze hem tot officieel staatshoofd: Prins Giorgio de eerste van Seborga.

Niet iedereen neemt de onafhankelijkheid van het plaatsje serieus. De Italiaanse staat behandelt het landje bijvoorbeeld, in tegenstelling tot San Marino en Vaticaanstad, gewoon als onderdeel van de Italiaanse staat.

Er zijn echter wel degelijk argumenten vóór de onafhankelijkheid van Seborga. Toen het landje in 1729 is verkocht, is (waarschijnlijk omdat het zo onbelangrijk was) verder nergens vastgelegd dat de onafhankelijkheid van het landje werd opgeheven. Toen verschillende delen van het huidige Italië werden samengevoegd, werd vervolgens Seborga nergens genoemd, waarmee het ook buiten dit verdrag viel. Een omissie die later niet meer eenvoudig rechtgezet kon worden, zodat ook in het verenigingsverdrag van het koninkrijk Italië uit 1861 Seborga niet bij Italië gevoegd werd, net zomin als bij de vorming van de republiek Italië in 1946.
  
  
Niemandsland
  
De meningen over de werkelijke status van Seborga verschillen. Het zou kunnen dat wanneer het landje niet verkocht was, op het moment dat er geen prinselijke abten meer waren, Seborga aan andere delen van Italië toe had moeten vallen. Ook wanneer dit niet gebeurd zou zijn, had dit niet noodzakelijk betekend, dat het landje zelfstandig was verdergegaan. Het had ook een vorm van niemandsland kunnen worden. In veel gevallen was het landje dan uiteindelijk toch gewoon onderdeel geworden van Italië. Toch is er, hoewel het Italiaanse ministerie van Buitenlandse Zaken nog wel geprobeerd heeft om dit aan te tonen, geen enkel juridisch document, nationaal of internationaal, waaruit blijkt dat het prinsdom Seborga geen onafhankelijke staat (meer) zou zijn. Terwijl het landje dus wél officieel is opgericht.

Op 23 april 1995 werd een nooit door de Italiaanse overheid erkend referendum gehouden onder de inwoners van Seborga. Daarbij stemden 304 mensen voor de grondwet van het prinsdom, en voor de 'onafhankelijkheid' van Italië. Vier inwoners stemden tegen. Ondanks de uitgeroepen onafhankelijkheid, zijn er geen spanningen tussen de staat Italië en die van Seborga. Er wordt gewoon belasting betaald, en de inwoners nemen gewoon deel aan de Italiaanse verkiezingen, met een opkomst die zelfs aan de hoge kant te noemen is.
  
  
Eigen munt
  
De autonomie van het prinsdom levert echter wel de nodige publiciteit op, wat het toerisme in Seborga heeft doen aantrekken. Maar het landje doet wel degeljik dingen die bij een zelfstandig land horen. Zo geeft het landje eigen postzegels uit. Die hebben echter alleen waarde voor filatelisten, omdat het land geen eigen posterijen heeft. Daarnaast kan er in Seborga betaald worden met de eigen munt, de luigino, die naast de Euro, en daarvoor de Lire, betaalmiddel is in het land. (Een luigino is 22 eurocent waard.) Verder geeft het land een toeristenpaspoort uit, dat verder geen reële waarde heeft, omdat er geen internationale grenzen mee gepasseerd kunnen worden.

De ontwikkelingen van de laatste tijd in het landje gaan snel. Je kunt je afvragen of die bijdragen aan de ernst waarmee de claim van zelfstandigheid in de rest van de wereld wordt gezien. In juni 2006 schreef prinses Yasmine von Hohenstaufen Anjou Plantagenet aan de president van Italië dat zij de rechtmatige ergenaam was van de troon van Seborga, waarbij zij aanbood om als prinses het staatje te gaan leiden. Op 1 juli 2006 stelde prins George de 28-jarige Amerikaanse acteur Nate Richert voor als zijn opvolger, die vervolgens op 6 juli de nieuwe prins George II van Seborga werd. Seborga heeft een burgemeester en op de officiële website van het landje wordt ook gesproken van de "ministers" en "ambassadeurs" van het landje (met aanhalingstekens), wat de zwaarte van de onafhankelijkheid nog verder relativeert.

Seborga heeft 362 inwoners en leeft vooral van de bloementeelt en van het toerisme. De officiële talen zijn Frans en Italiaans. Het land ligt zo'n 500 meter boven de zeespiegel en vanuit Seborga zijn de stranden van Nice, Cannes, Saint Tropez en Monaco met het blote oog te zien.

Officiële website: http://seborga.net

Bronvermelding: dit artikel leunt zwaar op Wikipedia Engels en Wikipedia Nederlands.

Ligging Seborga, links in het uiterste puntje van het bruine gedeelte.
(original picture published under GNU licensing)

Ligging Seborga. Klik op de afbeelding voor een vergroting.
(bronvermelding: officiële site Seborga)

De serie 'Ministaatjes' tot nu toe: Svalbard (7) - Tristan da Cunha (6) - Vaticaanstad (5) - Het Prinsdom Monaco (4) - Hutt River (3) - Sealand en Neutraal Moresnet nogmaals (2) - Ministaatjes (1)

Categorie: - achtergrond - plusminus 813 woorden - Deze column kan deels op fictie berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.

Reageer

vorige column - volgende column - alle columns - mailinglijst