Ik heb al eerder geschreven over de ministaatjes Sealand en Neutraal Moresnet. Ik ben gefascineerd door landsgrenzen. Ministaatjes zijn in die zin natuurlijk helemaal interessant, omdat de landsgrenzen daar wel heel erg kort zijn, en dus per strekkende meter veel meer bijzonder dan de buitengrenzen van landen als zeg de Verenigde Staten of Frankrijk. Ik ben naar aanleiding van die eerdere columns over ministaatjes eens gaan speuren hoe bijzonder ze nou eigenlijk waren. In eerste instantie leek het aantal van die landjes mee te vallen. Behalve Sealand, en de wat grotere als Monaco San Marino, Andorra, Liechtenstein (Luxemburg tel ik - te groot - uiteraard niet mee), leken er bij oppervlakkig googlen helemaal niet zoveel meer te zijn. Maar naarmate je beter gaat zoeken, kom je er via verschillende wegen (encyclopedie/ Wikipedia, internet, Discovery Channel, maar ook door chats op IRC) steeds meer tegen. Behalve dit soort staatjes zijn er ook door meerdere landen betwiste eilandjes (bijvoorbeeld Rockall), soms maar een paar meter groot, waarvan daarnaast ook groepen personen de onafhankelijkheid proberen te claimen.Wat veel van de zeer kleine staatjes gemeen hebben is dat ze op één of andere manier toch niet helemaal compleet een echt land zijn. Zo is Sealand bijvoorbeeld door niemand erkend. Er is een dorpje in Italië dat door een administratieve fout in het zeer verre verleden met de grond eromheen van 14 vierkante kilometer en 2000 inwoners ontegenzeggelijk een apart land is. Maar veel meer verschillen in vergelijking tot de omliggende dorpen dan een prins uitroepen en een eigen munt uitgeven doet het landje niet. Vaak is zo'n status wel goed voor het toerisme, en de grote buren hebben dikwijls ook geen reden om veel geld, moeite of politiek prestige te verkwisten aan het opheffen van zo'n status. En de landjes op hun beurt proberen het ook weer niet zo bont te maken dat ze de grote buurlanden daartoe aanleiding geven (zo is Sealand bijvoorbeeld nooit een omroepzender of casino begonnen). Alleen in Australië en in de VS heb je een paar landjes van notoire dwarsliggers, die het het landelijk bestuur van de grote broer ontzettend moeilijk proberen te maken. Maar ja, die vaak niet eens zo kleine landen (in Australië zijn ze soms zo groot als een provincie) liggen allemaal wel heel ver van de dichtbewoonde wereld af, dus er zal wel gedacht worden: laat maar.
Het leuke van het internettijdperk is dat al die soms al 1000 jaar bestaande kleine landjes tegenwoordig wel een eigen internetsite hebben. Dikwijls hebben ze op internet ook een eigen topleveldomein (zoals Nederland '.nl' heeft). De komst van internet heeft nog een verschijnsel laten opkomen: staten met echte inwoners en een regering, die alleen op internet bestaan. Ze streven het hebben van een eigen grondgebied helemaal niet na. En dan is er nog die man, die zich tijdens een autorit realiseerde dat nog niemand het grondgebied van de maan volkenrechtelijk had opgeëist. Hij zocht uit hoe het zat, en het bleek inderdaad waar te zijn. Vervolgens deed hij dat zelf, en toen er niemand was die er op papier wat aan kon doen begon hij stukken grond op de maan te verkopen. Zelfs president Bush en enkele personen van het Britse koningshuis hebben zich via hem van enkele lapjes grond verzekerd...
Omdat ik het zo'n leuk onderwerp vind, ga ik de komende tijd zo af en toe een paar van die landjes beschrijven in mijn columns. Ik begin redelijk dichtbij, en trek dan zo verder weg de wereld in. Ik weet niet precies waar ik met de verhalen vervolgens ga uitkomen, maar als ik er niet genoeg van krijg, sla ik misschien nog wel van die dwarsstraten in als Gibraltar of de Spaanse enclaves in Marokko. Historisch allerminst oninteressante gebieden. En als ik echt de geest krijg dan ga ik vervolgens over op alle gekke eilandjes in die allemaal een eigen topleveldomein hebben, hoewel ze vaak onder de paraplu van een grote natie schuilen. (wordt vervolgd)