« Arkerheem | Home | Een UMTS-mast verbod »

Rookverbod

Volgend jaar wordt in de horeca ook in Amersfoort een algeheel rookverbod van kracht. Ik ben geen fanatiek anti-rook-activist, maar ik kan wel zeggen dat ik mijn geluk niet op kan. Het was geen populair onderwerp om in de afgelopen jaren aan te snijden, zo heb ik gemerkt. Ja, wel als je op een feestje klaagde over de betuttelende overheid, maar niet wanneer je er ook daadwerkelijk vaak acuut last van hebt, en daarom een rookverbod wel toejuicht.

Al sinds 1950 zijn de kwalijke gevolgen van roken bekend. Mijn vader was zich bijna twintig jaar later zeer bewust van wat zijn gewoonte om te roken voor schade bij zijn toen nog kleine kinderen teweeg kon brengen. Hij stopte daarom met roken. De moeite die hij daarvoor moest doen (en een doktersbezoek, omdat de eerste keer dat hij stopte zijn mondhoek tijdelijk was verlamd), maakten als kind een diepe indruk op mij.

Niettemin kwamen er in de jaren daarop telkens opnieuw onderzoeken waarin gezegd werd dat het wel meeviel met die schade door het roken. Soms ook door gerenommeerde instituten, maar vrijwel altijd gesubsidieerd of in gang gezet door krachten uit de tabaksindustrie. Aan het eind van de jaren vijftig, tien jaar na het ontdekken van de schadelijkheid van roken, werden in reclame voor shag en sigaretten in Nederland nog altijd bekende sportmensen ingezet, die roemden over de gunstige uitwerking van het roken op de gezondheid en voor je algehele conditie.

Afzuiginstallatie

Behalve dus de sigarettenindustrie, is het in veel landen ook de horeca die zich over een rookverbod druk maakt. Gevreesd wordt dat mensen jarenlang massaal zullen wegblijven. In de praktijk is dat in alle landen waar zo'n verbod van toepassing is, echter reuze meegevallen. In Ierland nam het horecabezoek juist toe na zo'n verbod.

Niettemin kwam de afgelopen jaren in Nederland de horeca nog met een onderzoek van TNO op de proppen: als je maar genoeg in afzuiging investeert, zou de overlast en ook de aantoonbare sigarettenrook bij andere tafels in dezelfde ruimte niet meer aantoonbaar zijn. Afscherming van een aparte ruimte voor rokers was in zo'n geval ook niet meer nodig. Ik heb zelf echter nog nooit in een restaurant gezeten, waar ik geen last van sigarettenrook had, zodra er meer dan slechts een enkele sigaret gerookt werd. Verder bleek een dergelijke installatie financieel alleen maar haalbaar voor de echt grote horeca-gelegenheden.

Eerste hulp

De omslag in de VS kwam overigens door een in eerste instantie vrij onbelangrijk lijkende gebeurtenis. In een klein plaatsje (zo'n 30.000 inwoners) werd door het gemeentebestuur het roken in de horeca verboden. Een paar slimme onderzoekers ontdekten dat vanaf dat moment het aantal mensen dat met hartproblemen op de eerste hulp binnenkwam met bijna 40% verminderde. Sterker nog, toen de plaatselijke horeca er een half jaar later via de rechter in slaagde om het rookverbod ongedaan te maken, zaten de opnames binnen no-time weer op de oude cijfers. Nog nooit daarvoor was het verband aangetoond tussen hart- en vaatziekten en roken, en de gebeurtenis was uiteindelijk de directe aanleiding voor een algeheel rookverbod in alle horeca in de VS, nu alweer vele jaren geleden.

Ook een rookverbod, zoals dat op de werkvloer in Nederland al een paar jaar van kracht is, werkt overigens niet altijd goed uit. Afgelopen week had ik bijvoorbeeld nog een afspraak bij een bedrijf, waar ik iets te vroeg aankwam. Ik werd op een wachtruimte gewezen, een grote zithoek niet ver van de receptie, en een meter of twintig verwijderd van de openstaande toegangsdeur. Daar stond een grote betonnen bloembak, vol met afgebrande peuken, en een kleine groep van het personeel eromheen. Door een ongunstige luchtstroom kreeg ik dus de volle laag.

Eén horecabezoeker

En daarmee kom ik bij het punt van de overlast die ik zelf van tabaksrook ondervind. Ik ben er namelijk echt allergisch voor. Als ik een avond in een restaurant met rokers heb gezeten, dan zitten de rest van de avond, en de nacht erop meestal niet alleen mijn ogen bijna dicht (het effect is vergelijkbaar met een zware hooikoortsaanval), maar vaak is ook mijn neus verstopt. Dat laatste heeft in mijn geval vaak zeer vervelende consequenties. Doordat ik aan slaapapneu lijd, moet ik sinds een aantal jaren slapen met een apparaat dat er 's nachts voor zorgt dat ik blijf ademen. Wanneer ik niet adem is dat overigens niet acuut gevaarlijk, maar wel is het zo dat ik er ziek van wakker word. Dikwijls kan ik de dag na een daardoor slecht geslapen nacht gewoon niet werken. En vaak heb ik er de dag daarop dus in mindere mate ook nog last van.

Wanneer ik dus onbezonnen meer dan een half uur of zo in een café met rokers ga zitten, is de kans dat ik de dag erop niet kan werken, en bijvoorbeeld ook simpele dingen als boodschappen alleen maar met grote moeite kan doen als ik het moet schatten tussen de 80 en 90%. Ik kom 's winters dan ook vrijwel nooit in de horeca in de binnenstad. Alleen 's zomers zit ik met graagte op een van de terrassen. Afijn, ik wou het goede nieuws dus zelf maar even brengen: horeca van Amersfoort pas op, want vanaf winter 2008 heeft u er in het koude seizoen ieder geval één bezoeker bij.