`

803. De treinramp in Harmelen

9 januari 2012
©2012, copyright: GoHansBrinker.com

Zopas hoorde ik in het KRO-programma Goedemorgen Nederland op Radio 1 een man vertellen over wat hij beleefd had toen hij in de trein zat die bij de treinramp in Harmelen verongelukte.

Hij vertelde daarbij over iets gruwelijks wat hij bij de ramp had meegemaakt. Een man van wie het onderlijf na het ongeluk bekneld zat, stak half uit de treinravage. Hij had de verteller van bovenaf gevraagd of hij een sigaret kon krijgen. De man van vanochtend draaide vervolgens een shag voor de man. Met moeite klom de toen 22-jarige op de trein en gaf de man waarom hij vroeg. Deze zei daarbij "Volgens mij heb ik geen benen meer." Hij klom vervolgens naar beneden, waarna de beknelde man een paar trekjes van de sigaret nam. Een paar momenten later liet de man zijn hoofd zakken en was duidelijk zichtbaar dat hij was overleden.

Dit verhaal dat ten tijde van de ramp waarschijnlijk ook in de door mijn ouders in die tijd gelezen Telegraaf stond herinner ik mij in ongeveer de vorm van hierboven van de nieuwsvoorziening rond de ramp. Waarschijnlijk was het mijn vader die het aan mijn moeder vertelde, vermoedelijk voorzien met een opmerking van "dat is nou toch ook erg". Het is een van de dingen die op mij als kind een enorme indruk maakt. Ik heb er daarna volgens mij nooit met iemand over gepraat.

Het gebeurde maakte op mij als kind dus grote indruk. En ik herinner me het niet in detail, maar ik denk dat dat bij mijn ouders ook zo was. Wij woonden in die tijd in Dordrecht, waar mijn vader als hoofdconducteur op de trein gestationeerd was. Zijn diensten in die tijd brachten hem vaak naar de kruising bij Harmelen, en daarnaast gingen wij als gezin iedere drie tot vier weken op bezoek bij onze familie die 240 km verderop in Assen woonde, waarbij we de kruising dan ook tweemaal passeerden. Reizen deden we in die tijd voor een paar dubbeltjes met kaartjes waar geen bestemming op stond, maar een afkorting zoiets als 'BVP' (bijzondere vervoersprijs?) en een document in een plastic mapje dat je met die kaartjes reizen mocht.

De ramp is vandaag 50 jaar geleden. Ik was toen het geberude vijf, dus het is eigenlijk best opmerkelijk dat ik het nog zo in detail weet. Dat heeft waarschijnlijk ook te maken met de grote indruk die het op mij maakte, en de angst die het bij mijn ouders teweeg moet hebben gebracht. Nu ik erover nadenk was mijn moeder op dat moment, een dag na haar verjaardag, zwanger van mijn jongste zus wat de ontzetting over zoiets natuurlijk alleen maar groter maakte.

Eén keer ben ik niet zittend in de trein op de plek van de ramp geweest. Het was denk ik een jaar of veertien geleden, een tijd dat ik geregeld lange afstandswandelingen maakte en bij een wandeling daar in de omgeving waren we ongeveer halverwege toen we de spoorlijn op die plek passeerden. Tegenwoordig is er op die plek geen kruising meer, maar naar aanleiding van de ramp is daar ter voorkoming van zoiets een stelsel met fly-over gemaakt, zodat de treinen elkaar ongelijkvloers kunnen passeren.

We aten bij die wandelijk vervolgens even voorbij het spoor appeltaart met koffie en warme chocolademelk in restaurant 'de Putkop', waarvan ik de naam heel goed kende. In de jaren 80 deed ik als radioamateur veel met telex-machines, en een landelijke verenigingszender van de radioamateurs deed in die tijd een wekelijks telexbulletin uitgaan, waar steevast werd aangekondigd dat een groepje amateurs voor een bepaalde activiteiten bij elkaar kwam. Het bulletin, in het Engels, meldde daarbij standaard dat de plek van samenkomst restaurant 'de Putkop' was, waaraan refererend aan de ramp het regeltje 'near the railway crossing' werd toegevoegd.

Categorie: life-log - plusminus 627 woorden - Alles op deze website is in principe fictie, hoewel er elementen uit de realiteit kunnen zijn verwerkt. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.

vorige column - volgende column - archief - home