« Armando museum foto u… | Home | Herfst »

Iets aansmeren

27 10 07 - 21:57 Zaterdagochtend kwart voor elf. De honden bij de buurvrouw slaan aan omdat er klaarblijkelijk aan de deur gebeld wordt. Vijf minuten later gaat ook mijn bel. Een man van in de veertig en eentje van eind twintig staan aan de deur.

"Ah, ik zie het al. U bent net wakker of misschien bellen wij u wel uit bed."

(Naar waarheid) "Ik ben al sinds acht uur aan het werk."

Voordat hij verder kan gaan vervolg ik: "Als u probeert mij iets te verkopen dan kan ik u uit de droom helpen, ik koop niet aan de deur."

"Dat heeft u mis, wij proberen u niets te verkopen..."

"Of aan te smeren dan, daar ben ik ook niet in geïnteresseerd."

"Maar meneer, ook dat niet."

Ik zie dat hij twee geniete boekjes tegen zich aanhoudt, het zijn Jehova's getuigen.

"Nou ja mij te overtuigen om iets te geloven, want dat is natuurlijk ook iets aansmeren."

"Maar meneer, zoiets moois, dat is toch niet aansmeren..."

"Ik kan u de moeite besparen, ik ben atheïst. Of eigenlijk ben ik agnost, als u dat iets zegt. En een behoorlijk verstokte agnost. Zinloos om met mij te gaan praten, en ik begin er dan ook niet aan."

"Agnost ja..."

"Ik wil er dan ook niet verder over in discussie gaan, goedemorgen."

Hij pakt nu één van de boekwerkjes onder zijn arm vandaan en wijst op een kreet, ik weet niet meer wat er precies staat, maar wat ik volgens mij nog weet zijn de woorden 'God' en 'grootsheid'.

"Sorry, ik zeg dat ik er niet over in discussie ga, en dat doe ik dan ook niet. Ik wens u nog veel succes."

De veertiger blijft vriendelijk, hoewel zijn uitdrukking iets van een groot onbegrip, misschien zelfs wel een onrecht krijgt. De twintiger kijkt mij onversneden vuil aan. Alsof ik zojuist ongeneerd gevloekt had. Het wordt toch maar eens tijd dat ik dit soort colporteurs even onvriendelijk tegemoet ga treden als de telefooncolporteurs die je tijdens het eten meestal storen. (Aan de andere kant heb ik natuurlijk wel weer een aardige column aan ze te danken.)