Ruggesteuntje

Deze maand was het een jaar geleden dat mijn vader stierf. Het was de beste vader die ik mij kon wensen en vreemd genoeg was dat de reden dat ik de eerste moeilijke tijd doorkwam. Hij was tot vlak voor zijn dood gezond, reed auto en woonde zelfstandig. Na zijn dood ging mijn leven verder. “Roffels laten de kop niet hangen,” zei mijn vader altijd. Hoewel hij erg emotioneel kon zijn en ik hem meerdere keren heb zien huilen, pakte hij na een groot verdriet altijd moedig de draad weer op.

Op zijn sterfdag verzamelde het hele gezin zich op het kerkhof. Mijn vader bezat een familiegraf op een kerkhof in ruste. (Vreemde woordspeling in dit verband). Je vindt er eeuwenoude verwaarloosde graven. Scheef gezakt door de jaren heen en daardoor zo aangrijpend. Ik maakte een foto van een scheef hangende grafsteen naast een eveneens krom gebogen boom. De boom werd gesteund door een stuk hout. Zo’n steuntje kon ik op dat moeilijke moment ook wel gebruiken maar ik realiseerde mij dat die steuntjes onzichtbaar zijn: de warme belangstelling van vrienden, mijn zwager die zo maar een nieuwe auto voor mij koopt, de eerste voorjaarszon en de spinnende kater op schoot.

Meiney Roffel

Koninginnedag Emiclaer in 2008