Het bos van juffrouw Annie

Officieel is dit bos nu van stichting de Boom, maar de vader van een vriend van mij heeft het landgoed beheerd toen het nog van freule juffrouw Annie de Beaufort was. En in de Leusdense volksmond is het nog steeds het bos van juffrouw Annie. Freule Annie was ongetrouwd en liet op haar landgoed zieke of overspannen verpleegsters uitrusten.

Maar weinig mensen weten dit stuk bos te vinden en eigenlijk wil ik dat zo houden, de charme van het voormalige landgoed is de rust, je zult er zelden een wandelaar tegen komen. Achteloos weggegooide lege limonadepakjes liggen er niet en daardoor is de sfeer van vroeger makkelijk op te roepen. Als ik er wandel zie ik in gedachten bleke verpleegsters in de tuin in luie stoelen liggen terwijl Juffrouw Annie ze voorleest of appeltjes voor ze schilt. De variëteit in begroeiing is groot: je vindt er loofbomen met dennenbomen er tussen, grote struiken hulst en reusachtige rododendrons. In het voorjaar staan die laatste bossages schitterend in bloei. Overdag zitten er kantoormensen in het woonhuis van juffrouw Annie maar die verstoren de rust niet. Het lijkt alsof zij zich aanpassen aan de serene omgeving. In het bos ligt een vennetje en daar zwom de freule op warme dagen. De boswachter moest dan mee, de juffrouw bond een touw om haar middel en het uiteinde werd stevig vast gehouden door de boswachter.

Ik wandelde altijd met de honden in verschillende bossen rond Leusden maar toen ik bevriend raakte met de zoon van de inmiddels gepensioneerde beheerder, nam hij mij mee naar het landgoed met de woorden: ik zal je eens een echt mooi bos laten zien”. Officieel mogen honden hier natuurlijk weer niet los maar ik ben nogal tegendraads in sommige opzichten dus mijn honden rennen lekker rond terwijl ik loop te genieten. In dit bos lopen veel reeën, zelfs overdag. Op een bepaalde plaats steken ze over naar een weiland en dan zag ik wel eens tien reeën achter elkaar het bos uitkomen. Mijn zoon geloofde dat niet en dus nam ik hem een keer mee. Gezeten op een boomstam maakte hij dit geweldige schouwspel mee. Je kunt de dieren ook horen, ze maken een merkwaardig piepend geluid bijna als een soort vogeltje. Volgens mij waarschuwen ze elkaar met dat geluid dat er mensen zijn.

Deze zomer zag ik een grote zwarte slang over het pad liggen lekker te genieten van de zonnestralen. Nu is dat wel fascinerend maar ik kon het beest niet thuisbrengen en dan ben ik toch voorzichtig.

Vorige week kwam ik mijn dierenarts tegen die foto’s maakte van paddenstoelen op de oprijlaan van het bos. Hij was verbaasd toen ik vertelde dat er een prachtig bos met vennetje achter lag. Grappig dat zo’n mooi plekje eigenlijk min of meer ongerept in de bewoonde wereld ligt.

Je zult begrijpen dat ik de locatie niet verklap want sommige mooie dingen moeten geen gemeengoed worden maar wellicht geeft de bijgaande foto toch iets van het geheim prijs…

Meiney Roffel