|
Nieuwe column
Behalve de uiterlijke problemen doemen op dit moment nog meer zaken op. Toen ik acht jaar oud was
bijvoorbeeld ben ik, toen ik eens met iemand op mijn schouders rondliep gevallen. Met mijn linkerknie kwam ik daarbij tegen de rand van een verhoging op het schoolplein aan. Sindsdien heb ik altijd last van die knie gehouden.
De huisarts kon er destijds niets aan vinden, maar de knie bleef dus door de jaren heen
wel pijnlijk. Die pijn doet zich niet voor als ik mijn knie ontzie. Dat wil zeggen dat ik 'gewoon' niet op een bepaalde manier op die knie ga staan, dan heb ik er 'gewoon' ook geen pijn aan. Ik dacht altijd dat het zo werkte. Tot ik een tijdje terug
voor een blad eens een fysiotherapeut interviewde, die me (niet over mijn eigen kwestie) uitlegde hoe zoiets werkt. Mensen kwamen bij hem met bepaalde klachten. Die bleken dan veroorzaakt te worden door zo'n oude
blessure zoals ik heb, die gecompenseerd wordt. Je kon er dan op wachten of de mensen kregen op den duur pijn op een andere plek, die door dit compensatiegedrag dus teveel belast werd.
Dat voorspelde niet veel goeds. Ik zelf kreeg een tijdje terug in toenemende mate last van mijn linkerheupgewricht. Nou ja, ik dus ook maar naar de
fysiotherapeut, voor het eerst in mijn leven. Om kort te gaan heb ik voor mijn heupgewricht oefeningen gekregen, die... na heel korte tijd mijn knie zo pijnlijk maakten dat ik om mijn boodschappen te doen de fiets moest pakken omdat ik dus bijna niet meer kon lopen van de pijn. Vervolgens kreeg ik andere oefeningen, voor mijn knie en niet voor mijn heup dit keer. Nu lijkt het inderdaad iets beter te gaan. Ook met mijn heup. Gelukkig specialiseerde de fysiotherapeut van het interview zich alleen in jonge mensen, anders had ik nog gedacht dat het misschien een leeftijdskwestie
was.
Ondertussen ben ik ook opnieuw naar de diëtiste geweest. Sinds voorjaar 2004 is de zaak wat
mijn gewicht betreft dus weer helemaal gekanteld. Ik ben beter gaan slapen, en eerst vloog vervolgens mijn gewicht de hoogte in. Uiteraard heb ik direct geprobeerd met de middelen die mij ter beschikking staan (en die ik deels bij de diëtiste had geleerd) de zaak weer om te buigen. Na een aanvankelijk supersnelle groei, veranderde er dus wel iets. In plaats van razendsnel te stijgen, kroop mijn gewicht dus nu omhoog. Ik denk dat er
de afgelopen tijd ongeveer een kilo per twee, drie maanden bij komt. Het laatste halfjaar werd dat pijnlijk duidelijk doordat het op de verkeerde plaatsen tevoorschijn kwam. Met name krijg ik een aardige bierbuik, terwijl de bierconsumptie van het afgelopen jaar precies één en driekwart glas is. Ik weeg nu net iets onder de 90 kg, en daarmee is
wat mij betreft dus opnieuw een grens bereikt. Ik merk het nog niet echt met mijn slaapproblemen, maar daar zit ik volgens mij ook niet meer ver vandaan. Bovendien begint vrijwel iedereen die ik een tijdje niet gezien heb over mijn vermeende zwangerschap (haha wat is dat toch leuk) te praten, of erger nog: ze priemen middenin een winkel met een wijsvinger tegen mijn buik en maken een opmerking over dat de zaken kennelijk
toch wel heel erg goed gaan. Bah!
Wel handig was het, dat ik ondertussen bij ook een fysiotherapeut kom. Die kon me dus mooi aan buikspieroefeningen helpen om zo het kwaad van twee kanten te bestrijden: sterkere spieren tegelijk met minder vet. Het streefgewicht is 79 kilo, maar dat moet - vind ik - vooral juist langzaam gaan. Spijkerbroeken koop ik ondertussen dus toch maar een maatje groter. Bij broeken gaat een maatje eraf nu eenmaal een stuk makkelijker dan erbij. Precies andersom als bij de meeste
mensen.
Categorie: bespiegeling - plusminus
628 woorden -
Deze column kan deels op fictie
berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden
ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.
Reageer
vorige
column - volgende column - alle columns
- mailinglijst
|
