|
Dit is een herschreven versie van
een column van 7 maart 2004.
Gisteren had ik zo'n dagje buiten de deur. Ik som even op wat ik mij er nog van herinner, waarschijnlijk vergeet ik nog wel wat: ik heb om te beginnen vier volkorenstokbroodjes meegenomen. Die waren
voor half tien in de trein op de heenweg al grotendeels op. Op station Diemen-Zuid
had ik wat tijd over en heb ik om kwart over tien een lekker belegd stokbroodje gezond gegeten, uiteraard zonder vlees, maar wel met extra kaas, olijven en een eitje erbij. Om half twee, nadat ik uit een vergadering kwam
de resterende meegenomen stokbroodjes soldaat gemaakt en in Hilversum, waar ik even gewinkeld heb, een volkorenpanini met (heerlijk!) veel tonijn.
Onderweg ook nog een bakje sushi gekocht en die heb ik bij thuiskomst meteen opgegeten. Vult niet erg hoor, die sushi, dus heb ik een uur later een bij New York Pizza bestelde vegetarische canneloni en een tamelijk vullend kaneeltoetje uit de oven gehad. Ik was te moe om zelf nog wat te maken. Halverwege de avond heb ik nog twee puddingtoetjes genomen en een puntzak met 'snoepgroente' die je tegenwoordig op station Amersfoort kunt kopen. Vlak voordat ik naar bed ging heb ik nog twee volkorenpistolets met een dikke laag pindakaas gegeten, om te voorkomen dat mijn knorrende maag me wakker zou houden. Let wel: mijn gewicht is
ondanks dit soort gewoontes dus nog steeds zo goed als stabiel...
Afgelopen zomer heb ik trouwens wel geleerd wat het is, voor het eerst in mijn leven, om niet meer veel te moeten eten en zelfs flink te moeten
lijnen om op gewicht te blijven. Het was, moet ik zeggen, niet zo erg als ik mij altijd had voorgesteld. Ik denk dat mijn lichaam met dezelfde voedingsstoffen op dat moment heel efficiënt
omging. Ik had namelijk in het geheel geen last van de hongeraanvallen waar ik als ik de neiging heb om af te vallen zo sterk
door word geteisterd. De afwezigheid van die vreetaanvallen vergemakkelijkte de zaak dramatisch. Ik was totaal overgeschakeld op een menu van weinig rijst, een magere vegetarische burger en zeer veel groente (daar kom je niet van aan). Ook beperkte ik de hoeveelheid fruit die ik at, tot maximaal twee stuks per dag (ik at gewoonlijk enorme hoeveelheden fruit omdat ik daar erg van houd).
Langzaamaan gingen toen de kilo's eraf, totdat twee, drie maanden geleden de boel
ineens weer kenterde en de kilo's als vanzelf er weer vanaf vlogen. Het was nog best moeilijk om weer over te schakelen. De diëtiste heeft me er nog op gewezen om bijvoorbeeld weer (dieet)margarine te gaan eten in plaats van halvarine, dat soort dingen. Ik ga het nu allemaal wat beter in de gaten houden. Door al in het begin bij te sturen kan ik mijn gewicht stabiel rond de huidige waarde (zo'n 76 kg bij 1,90 m lengte) vasthouden. Maximaal heb ik afgelopen zomer dus 88 kg gewogen. Zo'n vijf jaar geleden was het minimum ongeveer 62 kg.
N.B. ik ben vegetariër, maar ik eet wel eieren en ook af en toe vis. Dat laatste omdat dat de meest effectieve manier is om een vitamine B12-tekort te voorkomen. Sinds ik deze column geschreven heb, ben ik
wel gestopt met tonijn eten. Bij het vangen van verschillende soorten tonijn komen
namelijk heel onnodig veel dolfijnen om, die per ongeluk in de netten terechtkomen.
Zie eventueel de handige viswijzer van het Wereld Natuur Fonds, die je hier
kunt downloaden.
Dit is een herschreven versie van
een column van 7 maart 2004.
Categorie: persoonlijke historie - plusminus
491 woorden -
Deze column kan deels op fictie
berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden
ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.
Reageer
vorige
column - volgende column - alle columns
- mailinglijst
|
