Dagelijkse foto (klik = vergroting)     

Dit is een herschreven versie van een column van 7 maart 2004.

Ik heb al eens geschreven over de slaap-apneu waar ik last van heb, en ook over mijn problemen met een onverwacht nogal toenemend gewicht. Mijn gewichtsproblemen worden hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt door dingen die samenhangen met de slaap-apneu: als je niet of slecht slaapt verbrand je meer, zowel 's nachts als overdag. Mensen die aan slaapapneu lijden, zitten 's ochtends vaak ook vol met adrenaline, waardoor ze extra veel energie blijven verbranden. Het effect van dat alles wisselt bij mij door de maanden heen dus nogal.

Driekwart jaar geleden (zomer 2003) ben ik naar een diëtiste geweest om een beetje een rem te zetten op mijn gewichtstoename, omdat het echt uit de hand dreigde te lopen. Ik had een grafiekje uitgezet waaruit bleek dat als de lijn daarvan zich twee jaar zou voortzetten, ik 120 kg zou wegen, en volgens de diëtiste klopte die prognose wel.

Al vaker had ik in het verleden te maken gehad met gewichtsschommelingen. Dat was vaak in enkele weken zeven kilo erbij en dan een maand erna dat gewicht er weer af. Ik heb hierom zo'n vijf jaar geleden ook al een keer mijn bloed laten onderzoeken, maar er was toen niets te vinden. Hoogstwaarschijnlijk hebben die snelle veranderingen deels ook met vocht te maken. Een schommelende beweging dus. Dit keer leek het echter een stijgende lijn, maar het kan verkeren...

Een paar weken geleden ben ik bij dezelfde diëtiste geweest voor een omgekeerd advies: ik bleef maar afvallen. Ook nu weer was er bij een bloedonderzoek niets te vinden. Op dit moment (voorjaar 2004) lijkt mijn gewicht ondertussen weer enigszins stabiel of zelfs een beetje stijgend. Maar ik moet blijven oppassen.

Ik eet als vegetariër toch altijd al meer bewust dan de gemiddelde Nederlander, maar ik zorg er nu voor dat ik vooral eten kies dat A. iets aan gewichtstoename bijdraagt, en B. dat dat vooral doet met onverzadigde vetten, om mijn cholesterol niet te laten meestijgen. Toch heb ik desondanks af en toe nog te maken met enorme hongeraanvallen die bij mij vaak bij een periode met een dalend gewicht horen. Ik krijg het haast niet bijgegeten, en om ze enigszins op te vangen eet ik dus om de ongeveer twee uur. Niet dat ik trouwens daarnaast niet aan die hongeraanvallen toegeef. Vooral op dagjes buiten de deur wordt dat duidelijk, omdat ik dan kennelijk nog meer verbrand. (wordt vervolgd)

Dit is een herschreven versie van een column van 7 maart 2004.

Categorie: persoonlijke historie - plusminus 393 woorden - Deze column kan deels op fictie berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.

Reageer

vorige column - volgende column - alle columns - mailinglijst