|
Nieuwe column
Ik heb er dacht ik wel al eens over geschreven dat ik hulp heb van iemand die mij coacht bij het opruimen van mijn
huis. Iets wat ik toe nu toe eigenlijk nooit goed heb kunnen leren. Dat begint ondertussen
echter aardig te vlotten, en het leuke is dat je soms de meest aardige dingen terugvindt. Een van de dingen die ik een tijdje terug tegenkwam was een stuk van een rol papier, bestemd voor gebruik in een telexmachine.
Lang geleden, gebruikte ik om kosten te besparen als printer een telexmachine, die ik eigenlijk als radioamateur in gebruik had. Uiteindelijk kocht ik zelf ook een printer (de telexmachine was traag, kon geen hoofdletters printen en maakte bovendien een enorm kabaal), en uit
die periode was het papier dat ik tegenkwam. Ik weet vrij zeker dat wat erop staat uit 1985 stamt. Het zijn de eerste paar hoofdstukken van een nooit voltooid detective-verhaal, stijl Mickey
Spillane's Mike Hammer, maar dan met een enigszins komische ondertoon.
Ik heb eigenlijk goed mijn best gedaan om dit soort van bestanden die in de toekomst misschien nog eens van belang kunnen zijn, altijd van een
vorig naar een volgend computersysteem te transporteren, wanneer die twee
systemen niet compatibel waren. In dit geval was het bestand aangemaakt op een kloon van de bekende Apple II-computer. Zeer waarschijnlijk moet ik het bestand hiervan dan ook nog wel in een van mijn computerarchieven kunnen vinden. Omdat ik geen zin heb in uitgebreide speurtochten op dat gebied, en ook omdat ik vrij snel typ, ben ik de hoofdstukken nu opnieuw aan het intypen. Zo heb je bovendien veel meer aandacht voor hoe een tekst is opgebouwd, dan wanneer je het gewoon maar even doorkijkt.
Wat me enorm opvalt, of eigenlijk meevalt, is dat ik toen al heel behoorlijk kon schrijven. Ondanks dat er sinds die tijd een hele hoop levenservaring bij is gekomen, ik een tamelijk diepgravende schrijfopleiding heb gevolgd, en bovendien jaren ervaring als journalist en vertaler heb opgedaan, is wat ik lees dus helemaal niet slecht. Gek is ook dat ik daar eigenlijk wel een beetje teleurgesteld van ben. Heb ik met al die moeite zo weinig bijgeleerd in al die jaren? Ik verkeer in de veronderstelling dat ik me persoonlijk in die tijd nogal ontwikkeld heb. Dat ik in een tijd,
waarvan ik nu vind dat ik die ontwikkeling nog niet had doorgemaakt, verhalen kon schrijven die getuigen van zoveel inzicht doet me
twijfelen. En ik vind het op zijn minst opmerkelijk.
Natuurlijk heb ik ook vakmatig een hele ontwikkeling meegemaakt, en heel zeker is mijn taalkennis nu heel veel meer gedegen dan het toen was. Toch denk ik dat schrijven zoals ik dat doe veel meer een kwestie van aanleg moet zijn dan van een leerproces, zoals ik tot nu toe altijd dacht. Beetje bizar is dat toch wel.
Categorie: bespiegeling - plusminus
476 woorden -
Deze column kan deels op fictie
berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden
ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.
Reageer
vorige
column - volgende column - alle columns
- mailinglijst
|
