Dagelijkse foto (klik = vergroting)     

Het thema van enkele columns die ik de komende tijd ga plaatsen is uiterlijk. Daarvoor diep ik zowel een paar oude columns op, als dat ik er nieuwe over schrijf. De column over de praktijk van Dr. Handel en Dr. Mani was de inleiding tot deze kleine serie. In 2001 begon ik niet alleen columns voor mijn website te schrijven, ik kreeg ook voor het eerst met problemen van een te hoog gewicht te maken. Ik was daarin overigens niet de enige. Mijn in maart van dit jaar veel te vroeg overleden kat Witje had in die tijd te kampen met een baasje, die zich wat al te gemakkelijk door haar bedelkunsten liet overtuigen. Witje is later dankzij dieetbrokjes, die ze heerlijk vond, toch nog heel goed op gewicht gekomen. Deze column (nummer 17!) is geschreven op 20 september 2001. Ik heb hem nauwelijks veranderd.

Een slome poef met oortjes

Ik houd van mijn kat. Ik moet eigenlijk zeggen, van mijn katten, want ik heb er sinds kort eentje bij. Dat drukt me weer met mijn neus op de feiten, ik houd eigenlijk veel teveel van mijn katten. Zodoende krijg ik er steeds meer bij. Niet zozeer in aantal, dat valt met twee stuks nog wel mee, maar vooral in gewicht. Het verschil daarin tussen de twee wordt pijnlijk duidelijk als ik Witje, de oudste, optil net nadat ik de jongste op mijn arm heb gehad. Ze bleek vanmiddag bij mij op de weegschaal vijf kilo te wegen. De laatste week is er volgens mij nog aardig wat bij gekomen, want als ik het kleine katje eten geef, vind ik het voor Witje zo zielig en krijgt ook zij dus weer een hapje...

Arme Witje, zo onflatteus op foto...

Zelf ben ik het laatste jaar zo'n veertien kilo aangekomen. Ik had in mijn leven tot nu toe, steeds mijn keurig gecultiveerde imago van aangeklede stopnaald weten te handhaven, maar nu krijg ik dat gewicht ook nog op de verkeerde plaatsen: bijvoorbeeld als een vervelend zichtbaar buikje. Sinds een aantal weken doe ik dus naast mijn gebruikelijke yoga aan allerlei soorten buikspieroefeningen, en heb ik zelfs een ooit door mij zeer verfoeide hometrainer gekocht. Ik moet zeggen: ik voel me er wel lekker bij, en al na een week of wat van buikoefeningen moest ik bij één van mijn broeken ineens dus weer een riem om doen. Visueel is er echter nog niet zoveel veranderd, maar ik houd mijzelf hoopvol voor dat dat ook nog gaat gebeuren. 

Het probleem van Witje is erger. Als ik niet oppas dan verandert zij binnen een jaar tijd in een soort van slome poef met oortjes. Vanmiddag was ik bij de dierenarts, om de kleine te laten 'keuren', en inenten. Ik heb toen maar eens gevraagd hoeveel zo'n lief beest nu eigenlijk mag eten. Volgens de assistente waren het juist de brokjes, die geconcentreerd en wel de dikmakers zijn. Ik dacht altijd juist dat 'vette' blikvoer. Mooi niet dus, want daar zit juist heel veel water in. En verder moet een kat (net als bij mensen eigenlijk) een vaste tijd van eten hebben, en dan na een halfuur het eten gewoon weer weghalen, op of niet. OK, voor mijzelf ben ik als vegetariër die van koken houdt toch al heel bewust met mijn eten bezig, en ik let daar de laatste tijd dus nog een beetje extra op, door in plaats van chips weer net als een aantal jaren geleden een zakje rauwkost te kopen. Nu dus ook maar voor Witje afgepaste hoeveelheden op vaste tijden. Gelukkig weet arme Witje dit niet, en ga ik de veranderingen geleidelijk aan invoeren. Voor mijzelf ben ik minder begripvol...

Categorie: herschreven (life-log) - plusminus 461 woorden - Deze column kan deels op fictie berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.

Reageer

vorige column - volgende column - alle columns - mailinglijst