|
Dit is een enigszins herschreven versie van een column van
22 juni 2002.
Tot zo'n twee jaar geleden behoorde ik tot die betrekkelijk kleine groep mensen, die naar alle eerlijkheid
kunnen zeggen dat ze alles kunnen eten, zonder er echt zwaarder van te worden. Bij mij was het nog sterker, een jaar of vier geleden ben ik nog eens bij de huisarts geweest, omdat mijn gewicht regelmatig in een paar weken tijd heen en weer banjerde tussen de 64 en 69 kg
en ik maar niet op gewicht wilde komen (ik ben bijna 1,90 m lang en dan is 64 kg
echt te licht). Er bleek weinig aan de hand te zijn, en de dokter weet het aan de stress waaraan ik regelmatig blootstond. Wel hield ik er in die tijd rekening mee toch vooral niet te weinig te eten, omdat er lange tijd steeds een ondergewicht dreigde, wat gevaarlijk kan zijn bij zulke dingen als een zware griep.
Er is iets veranderd. Zo'n anderhalf jaar geleden merkte een kennis op dat ik een buikje had gekregen. Dat was mij zelf toen nog niet opgevallen, maar het was waar. Ik ben de laatste jaren wat rustiger geworden, en ook kook ik wat minder vaak zelf, waardoor ik regelmatig ben teruggevallen op te vette kant-en-klaar maaltijden. Een jaar geleden woog ik op een officiële weegschaal eens 74 kg (op dat moment een record), en ik heb ook al eens wat pogingen ondernomen om mijn (nog steeds niet al te zichtbare) buikje weg te krijgen. Ik vind het niet mooi. (Oh wee, mijn jeugdige imago!) En ik vind het niet bij mij passen. Ook heb ik al een paar keer pogingen gedaan om wat minder kant-en-klaar eten te nuttigen, maar ik ben telkens weer teruggevallen, hoofdzakelijk vanwege mijn slechte afwasgewoonte, waardoor het afwassen vaak voorafgaat aan het koken zelf.
Na vorig jaar een tijdje medicijnen gebruikt te hebben waarvan ik vreesde dat ze tot gewichtsbijdrage zouden leiden (volgens de bijsluiter was het omgekeerde het geval) is er naar mijn gevoel toch iets bij gekomen. Ik ben niet zo'n weegschaalfanaat, en kwam het er steeds niet van om er eens naar te kijken. Vanmiddag ben ik dus inderdaad maar eens op de weegplank gaan staan, en tot mijn niet geringe verbazing was ik dus ondertussen 80 kg. Zeg me dat ik me aanstel, maar dit gaat dus echt te ver! Dat T-shirts die niet eens van het strakke model zijn op de verkeerde plaatsen krap gaan zitten is nog tot daar aan toe, maar dit getal voelt als een lelijke behaarde wrat in mijn gezicht. Het voelt of er een grenswaarde is bereikt.
Ik ga vanmiddag alvast die afwas maar eens aanpakken. En vanavond ga ik een groenteschotel eten, zonder enig aanvullend vet in de oven bereid, met zilvervliesrijst en een mager vegetarisch burgertje. We zullen zien hoe lang ik het volhoud.
Dit is een enigszins herschreven versie van een column van
22 juni 2002.
Categorie: herschreven
(life-log) - plusminus 466 woorden -
Deze column kan deels op fictie
berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden
ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.
Reageer
vorige
column - volgende column - alle columns
- mailinglijst
|
