Dagelijkse foto (klik = vergroting)     

Waar komt mijn fascinatie voor morse-telegrafie toch vandaan? In de vorige eeuw hebben veel mensen al dan niet verplicht geleerd om in morse te communiceren. Het was bijvoorbeeld verplicht gesteld bij een deel van de manschappen op de koopvaardijvloot, bij de marine, en ook voor een aantal dienstplichtigen. Voor de meeste mensen is het op het gehoor ontcijferen van morse het moeilijkst te leren, maar voor sommige anderen is dit geen probleem, maar is juist het seinen weer heel moeilijk. Hoe dan ook kost het vele maanden om te leren, maar misschien vormt dit juist ook wel onderdeel van de uitdaging...
  
Wat me aantrekt in morse zijn de algemeenheden die ik al eerder beschreef. Morse geeft daarbij een soort rust in het hoofd omdat je even nergens anders aan denkt, en dat kan heel prettig zijn. Vergelijk het met iemand die gaat vissen, maar dan zonder dat er vissen de stuipen op het lijf worden gejaagd. De kans dat je met iemand in contact komt is geloof ik iets groter dan dat je een vis aan de haak slaat, maar de jacht op een leuk en vooral ver en zeldzaam tegenstation, in een land waarmee je nog niet eerder contact gehad hebt, is denk ik wel hetzelfde als bij vissen.

De Vibroplex Code Mite seinsleutel die ik gekocht heb

Daarnaast is het opbouwen en verzamelen van de benodigde spulletjes leuk. En de experimenten met antennes. Vooral aan dat laatste is veel eer te behalen. Doordat ik met name kick op de eenvoudige, meestal niet te dure spulletjes is het nog enigszins betaalbaar ook. En net als bij vissen is het tevens makkelijk om dit soort kleine en eenvoudige apparatuur mee naar buiten te nemen of op vakantie.

Sinds ongeveer een maand of drie heb ik dit facet van de radiohobby dus weer opgepakt, en omdat ik nooit een seinsleutel heb gehad die me echt heel goed beviel ben ik allereerst maar eens naar op zoek gegaan naar een exemplaar dat mijn goedkeurig wél kan wegdragen. Dat viel in eerste instantie nog niet mee. Veel sleutels hebben een platte knop, en ik ben juist meer voor een exemplaar met een ronde, bolle bovenkant om je vingers op te laten rusten. Al snel zag ik dat er tweedehands niet zo heel veel te vinden was dat me aanstond. Maar nieuw, dat was ook een probleem. Het leek me niks om nu meteen al 150 of 200 euro voor zo'n ding neer te tellen. Daar ging mijn filosofie van goedkope, lichte, handzame apparatuur. Want de meeste van die sleutels waren behalve duur ook enorme knollen. Uiteindelijk heb ik een paar vuistregels opgesteld waaraan een sleutel voor mij moest voldoen. Allereerst natuurlijk die bolle knop. En verder niet te groot en niet zwaar. Liefst bewegend met kogellagers. En, voor mij heel belangrijk: de hefboom moet niet zo'n gebogen exemplaar zijn, verlaagd of zelfs met een kamelenbult, maar recht en stevig. De enige die voldeed aan die beschrijving, op de kogellagers na, was een sleuteltje van Vibroplex. Ook de prijs van 59 dollar is met de huidige hoge stand van de euro heel goed te behappen. (wordt vervolgd)

De Code Mite in vergelijking tot een militaire J47 kniesleutel

Categorie: - bespiegeling - 498 woorden - Deze column kan deels op fictie berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.

Reageer

vorige column - volgende column - alle columns - mailinglijst