Het is weer boekenweek. Vorig jaar wist ik voor het eerst in zeker twintig jaar geeneens geen boek te vinden om te kopen. Ik koos toen maar, zeer tegen mijn gewoonte in, voor een Nederlandse vertaling van een Engelstalig
boek, ik geloof dat het 'De Duivel draagt Prada' was van Lauren Weisberger, dat ik vorig jaar in ieder geval gelezen heb. Gewoonlijk lees ik liever het (Engelse of Duitse) origineel dan een vertaling.Ik heb tot nu toe sinds zeker 1984 er ieder jaar voor gezorgd dat ik het boekenweekgeschenk in handen kreeg. Niet dat ik ze allemaal heb gelezen, dat niet. Sommige raakten gewoon vanzelf in de vergetelheid, anderen daar kwam ik niet doorheen (wat een vreselijke schrijver is toch die Arnon Grünberg, met zijn verschrikkelijk kinderlijke schrijfstijl. Heb daarna nooit meer een boek van die schrijver aangeraakt.)
Anekdotes zijn er ook, over de boekenweekgeschenken die ik heb gehad. Van het boekenweekgeschenk Weerborstels van A.F.Th. van der Heijden uit 1992 heb ik twee exemplaren. Dat zat zo: ik heb er een, die ik door de schrijver van wie ik destijds volkomen idolaat was, heb laten signeren. Met een adem van hem, die tegen twaalven 's ochtends nog ruimschoots naar kater, en naar de drank van de avond ervoor rook, zie ik hem daar nog zitten, tussen de beide ingangen met zijn rug naar het raam in het oude pand van Dekker vd Vegt in Nijmegen. Nee, de gebeurtenissen in zijn boeken zijn niet allemaal overdreven. Het gesigneerde exemplaar van het boekje wilde ik graag netjes houden en het tweede exemplaar was dus om te lezen.
Dat dat geen overdreven maatregel was, bleek twee dagen later toen ik in de Bijenkorf in Amsterdam liep. Een linnen tasje met als enige inhoud dit boek droeg ik daarbij onder mijn arm, enigszins met mijn elleboog vastgeklemd en met de hengsels van het tasje over mijn schouder. Op de benedenetage van de winkel hoorde ik enkele mensen uit het oosten naar mij roepen “Taschendiebe, Taschendiebe“. Ik zag niets. Toen we vervolgens met de roltrap naar boven gingen kreeg ik ineens een ruwe stoot tegen mijn schouder aan de andere kant van waar het tasje hing. Verontwaardigd over zoveel plompheid keek ik in de richting waar de stoot gegeven werd. Een paar momenten later realiseerde ik me dat het tasje onder mijn arm verdwenen was. Ik ging een keer de roltrappen op en neer, maar natuurlijk was de vogel al gevlogen. Het was toen het gebeurde zo'n tien minuten voor sluitingstijd, maar voor de zekerheid toch maar even bij de klantenservice op de bovenste etage langs gelopen. Stomverbaasd was ik toen in die enkele minuten die er sinds de roof verstreken waren iemand het tasje - met inhoud - al netjes bij de klantenservice had afgeleverd. De dief had de voor hem waarschijnlijk waardeloze inhoud gezien en had het een en ander vervolgens aan de kant gesmeten, en iemand anders had het daar gevonden.
Vandaag wist ik overigens wél welk boek ik wilde hebben: Hemelval van Arjan Visser. Ik hoorde de schrijver vorige week op de radio. Het boek gaat over een man, met als hobby duiven melken. De meeste dingen in zijn leven overkomen hem gewoonweg maar; hij lijkt er nauwelijks greep op te hebben. Hij lijkt zich niet goed in de mensen te kunnen verplaatsen, dat kan hij veel beter met zijn duiven. Of hij zich teveel in zijn duiven verdiept en daardoor zo afzijdig is, of dat hij vanwege zijn afzijdigheid juist deze hobby heeft gekozen, dat is niet duidelijk. Onvermijdelijk is wel, dat hij eens zijn nek moet uitsteken. Al is het maar doordat hij een vrouw gevonden heeft (of eigenlijk zij hem), die veel meer geďnteresseerd is dan hijzelf, in wat speelt tussen mannetjes en vrouwtjes...
www.boekenweek.nl