De afgelopen dagen was mijn kat Witje een beetje zeurderig, traag. En ze had opvallend vaak ruzie met Simoon, mijn andere kat. Verder was ze vaakchagrijnig. Maar tot gisteravond at ze heel gewoon. Dat Witje haar neus optrekt voor kattenbrokjes dat is zeer uitzonderlijk. Vanochtend dus direct de dierenarts gebeld. Daar konden we vanmiddag terecht. Ondertussen lustte Witje haar eten helemaal niet meer. Bij de dierenarts was ze miserabel. Ze zag steeds witter, dat had ik de afgelopen dagen wel gezien, hoewel dat - als je haar dagelijks ziet - natuurlijk minder opvalt.

De dierenarts wilde bloed prikken, en daarom moest Witje daar bijna een uur blijven. Om niet tot na het weekend te hoeven wachten nam de dierenarts (ik ben al heel vaak in de praktijk geweest, maar dat is een ander lang verhaal) het bloedmonster mee naar het laboratorium in Utrecht, waar ze vanmiddag sowieso nog moest zijn. Zeer zware acute bloedarmoede was de voorlopige diagnose. Die kan veroorzaakt worden door bijvoorbeeld leukemie. Bij katten is dat een ziekte die door een virus wordt veroorzaakt. Witje kreeg nadat dit soort dingen het bloedonderzoek niet meer konden verstoren, een boel vitamines, glucose, kalium en nog een aantal dingen meer.

Al binnen het uur waren de eerste uitslagen van het bloed van de dierenarts zelf beschikbaar. Inderdaad bloedarmoede. Maar gelukkig had ze geen leukemie of katten-AIDS (dat laatste is ook onwaarschijnlijk omdat ze helemaal niet buiten komt.)

Toen Witje thuiskwam en uit de reismand mocht, rende ze als een gek naar boven. Dat was voor mij enigszins onverwacht. Vervolgens kroop ze achter een stapel dozen waar ze hoe dan ook niet meer vandaan wilde. Toen ik even wegliep hoorde ik direct een grote ruzie. Simoon herkende door alle dierenartsgeurtjes de lucht van Witje niet en maakte ruzie. Simoon dus weggejaagd, en uiteindelijk wist ik door de dozen weg te halen Witje tevoorschijn te krijgen. Die zat voor zeker een kwart onder het bloed, en ze bloedde ook nog steeds. Bovenaan haar pootje liep een straaltje bloed langs haar vacht. Maar wat erger was: ze werd ineens volledig slap, viel op de grond, haar bekje open, tanden zichtbaar en ze liet een viertal keuteltjes gaan. 'Die is er geweest,' dacht ik.

In paniek de dierenartsenpraktijk gebeld, die is hier tegenover. 'Breng haar langs'. Het bleek echter gelukkig niet nóg ernstiger dan het daarvoor al was. Door haar bloedarmoede heeft ze ook stollingsproblemen, en de plaats waar bloed geprikt was, was opnieuw gaan bloeden. Verder was ze door uitputting, ook een gevolg van de bloedarmoede, maar vooral veroorzaakt door de woedeaanval van precies daarvoor bewusteloos geraakt. Zo verdrietig, zo'n arm beest.

Uit het bloedonderzoek in Utrecht bleek dat ze kalium en trombocieten tekort kwam. Voor de zekerheid heeft ze vanavond dus nog een infuus met onder andere kalium gehad en ik moet haar ook kaliumtabletjes geven. Ik moet Witje laten eten, en desnoods geforceerd vitaminevoedsel toedienen. Zo'n plotselinge bloedarmoede kan door beenmergkanker worden veroorzaakt, maar ook gewoon komen en vanzelf weer weggaan. In dat geval sleep je ze er doorheen, als ze tenminste maar gewoon blijven eten. Het is dus afwachten. Morgenochtend (zaterdag) om tien uur belt de dierenarts weer om te horen hoe we de nacht zijn doorgekomen.

Categorie: life-log - 525 woorden - Deze column kan deels op fictie berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.

De foto bovenaan heeft niet met het verhaal te maken, maar is een dagelijks nieuw geplaatste foto. Klik op de foto voor een vergroting en een overzicht van eerdere foto's.

Reageer

vorige column - volgende column - alle columns - mailinglijst

 
Deze update postte ik op 's nachts op 26 maart onder de titel 'Paniek (vervolg :-( )' op mijn weblog, zo'n twee uur nadat Witje overleden was