682. De Duitse Krimi (1)
682. De Duitse Krimi (1)
11 juli 2009
©2009, copyright: John Piek
Ik heb er door de jaren heen af en toe wel eens wat minder vaak naar gekeken maar ik ben altijd wel een groot liefhebber geweest van Duitse krimi’s. De Engelse detective-series zijn ook leuk. Er is vermoedelijk even veel geld tegenaan gesmeten (budgetten die je bij de Nederlandse omroepen zelden tegenkomt), ze zijn ook slimmer die Engelse commissarissen dan de Duitse, en subtieler en meer realistisch in die Engelse series. Hoewel, ik heb wel vaak geroepen bij Murder she wrote of bij Agatha Christie dat het toch wel gek was. Ik bedoel, ik heb in heel mijn leven (gelukkig) nog nooit een moord van nabij meegemaakt. Of zelfs op enige afstand. Maar wáár Jessica Fletcher, Miss Marple, inspecteur Morse, Tom Barnaby ook komen, de arme slachtoffers vallen er als vliegen. Jessica Fletcher op vakantie, Dalziel en Pascoe in Amsterdam? Ze zijn het vliegtuig nog niet uit of ze struikelen vaak letterlijk over de lijken.
Duitse krimi’s hebben veel meer dan de Engelse detectiveseries cult-status. Het gaat daar helemaal niet over de werkelijkheid. Het gaat zoals bij Derrick en Der Alte vaak gewoonlijk alleen al over ontzettend rijke mensen. Bij de Duitse krimi’s is het allemaal altijd tamelijk irreëel en gewoon cliché. De belangrijkste onderzoekers in de krimi’s twijfelen nooit. En het zijn haast onwaarschijnlijke doden in een wereld waarvan je in veel gevallen denkt ‘Net goed!’ die bovendien op de meest prachtig plekken als decor gepleegd zijn. In dure maatkleding.
In de Angelsaksische politieseries denk je vaak ‘wat slim’. Bij de Duitsers denk je veel meer ‘wat een held’ of ‘ik wou dat ik op dat politiebureau mocht werken, al was het maar een dag’. Zoveel rechtvaardigheid. Hoewel de auto van Morse ook onwaarschijnlijk is, zijn de zelfverzekerde, eigenwijze Duitse rechercheurs die het bovendien altijd allang voor de kijkers en hun assistenten blijken te hebben doorzien, ondanks hun tegelijk vaak onwaarschijnlijk schamele kantoren op een nog veel onwaarschijnlijker wijze goed gekleed. Had Columbo zijn na aankoop echt nooit meer gewassen jas al jaren voor de serie begon als hondendeken in gebruik, de jassen van Derrick lijken, hoewel altijd van hetzelfde model steevast nieuw en voor het eerst gedragen.
Detectives van de serie Tatort zijn daarentegen soms weer van een andere type. Schimanski zag er regelmatig bezweet en vaak underdressed uit, het droeg juist bij aan zijn enorme cultstatus en zijn charme. En medehoofdpersoon Hänschen met zijn overgewicht kon in de serie nooit van eten afblijven.
Terug naar mijn eigen passie voor de Duitse krimi. Er zijn jaren geweest dat ik iedere vrijdag- of zondagavond aan de buis gekluisterd zat. Het begon in de jaren tachtig al. En ik heb dat zeker tot eind jaren negentig gedaan. Recent heb ik de series weer een beetje herontdekt. Lang geleden hadden we als buitenlandse kanalen alleen de Duitse zenders. Gaandeweg zijn die zenders steeds verder achterin de kanalenlijsten van de meeste TV’s geraakt, en dat is onterecht.
(wordt vervolgd)
Bronvermelding: diverse bronnen, de Duitstalige Wikipedia.
Categorie: entertainment – plusminus 484 woorden – Deze column kan deels op fictie berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.