Verwijder.me!

843. De thuis gelaten mobiele telefoon

14 juni 2014
©2014, copyright: GoHansBrinker.com

Woensdag liep ik op straat toen ik werd aangesproken door twee politie-agenten in een auto. Ze wenkten, of ze me even mochten spreken. Afijn, ik kreeg een briefje met een datum voor de afspraak de dag erop.

De volgende dag naar het politiebureau gegaan, geen idee waar het over zou kunnen gaan. Ik moest even in een wachtkamer plaatsnemen, maar was snel aan de beurt. De man van de dag ervoor aan de tafel, zijn collega stond ernaast draaide er vervolgens niet om heen. “Meneer Piek, wij hebben geconstateerd dat u vaak van huis gaat zonder uw mobiele telefoon ingeschakeld.” Een stilte volgde. “Enne… dat is een probleem?” vroeg ik uiteindelijk.

Nou, dat was het niet. Maar het was wel reden voor een gesprek. Het was gebleken dat het vooral criminelen waren die niet wilden dat hun gangen werden nagegaan, die vaak hun telefoon thuis lieten of uit. En dat was niet het enige waarom ik aan een profiel voldeed waardoor ik iemand was, die de computer had uitgespuugd om maar eens aan de tand te voelen.

Zonder erom te vragen kwam ook die aap al snel uit de mouw. Het was ook verdacht dat ik de laatste jaren nogal weinig mailde en telefoongesprekken had gevoerd. Waar was dat om? Had ik misschien een sociale fobie?

Nee agent, aan de ene kant ben ik nou eenmaal als ik onderweg ben niet graag bereikbaar. Ik krijg onderweg vaak inspiratie en die blijft weg als af en toe de telefoon gaat. Maar het speelt ook mee dat ik een privacy-adept ben. Net als de meeste van mijn vrienden overigens. We bellen niet meer, maar we zoeken elkaar op, net als mensen dat vroeger deden.

“Hoogst onverstandig” zei de tweede agent nu.

Ik kreeg nog een soort van preek dat mensen zoals ik zich verdacht maakten, en dat dat zeker als er daar geen reden voor was geen goed idee was.

Daarna kon ik gaan. Dat wil zeggen, bij de deur naar buiten werd ik door een vriendelijke jonge agente opgewacht. Ze hield een soort van verkoop-pitch. Dat jonge mensen tegenwoordig steeds vaker een RFID-chip lieten implanteren. Ze had gehoord waarvoor ik was langsgekomen, en was vol begrip. Maar toch… Kijk eens naar de uitgaansjeugd, hoe makkelijk die zoiets vinden. Nooit meer een portemonnee mee die gerold kan worden. Je hoeft je schouder maar richting kassa te bewegen, en dan heb je al betaald.

Dit verhaal is natuurlijk niet waar. Het is wel wat er kan gebeuren als de huidige trend met betrekking tot onze privacy zich onveranderd voortzet.

Categorie: privacy – plusminus 426 woorden – Alles op deze website is in principe fictie, hoewel er elementen uit de realiteit kunnen zijn verwerkt. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.