Verwijder.me!

679. Suizen

679. Suizen

2 juli 2009
©2009, copyright: John Piek

Ik ben altijd heel zuinig op mijn oren. Toen ik mijn eerste CD-Walkman had, stond die overdreven zacht, en ook met luidsprekers ben ik heel voorzichtig. In de jaren tachtig bestond een deel van mijn werk uit het op het gehoor beoordelen van de geluidskwaliteit van professionele audio-apparatuur. Ik ben in die tijd wel eens op een bruiloft geweest waar ik niet kon vermijden enige tijd voor een luidsprekerbox van het orkest te staan. Ik heb blijkbaar voor dit soort dingen erg gevoelige of misschien wel heel kwetsbare oren, en het gevolg was dat ik enige tijd last had van oorsuizen en vervormd geluid en dat ik een dag of drie geen hoge tonen meer kon horen. In die eerste drie dagen maakte ik me ernstig zorgen of mijn gehoor wel weer gewoon terug zou komen en sindsdien ben ik erg voorzichtig geworden. Bij concerten probeer ik om die reden altijd redelijk achteraan te zitten of te staan.

Tegelijk moet ik nogal eens mijn oren laten uitspuiten omdat ze anders vanzelf heel ongevoelig worden voor geluid. Dat soort onsmakelijke verstoppingen gaan bij mij nog wel eens gepaard met oorsuizen of meestal een hoge pieptoon eigenlijk, en met een ongemakkelijk gevoel en duizeligheid. Gewoonlijk verdwijnen dat soort verschijnselen op het moment dat, zeg maar, de vervuilingen weer zijn verwijderd. Vervelend is dat net als bij kiespijn dergelijke verstoppingen zich ook altijd net voor het weekend manifesteren. Nadat ik een week of anderhalf vermoedde dat er zoiets aan de hand was, was het afgelopen vrijdagmiddag aan het eind van de middag dus weer eens zover. Het hele weekend heb ik dus met een vervelende pieptoon in mijn oren rondgelopen, zodanig dat naar de radio of naar radioamateurs luisteren en vooral het luisteren naar muziek helemaal niet meer leuk was. Als ik het moet schatten is het een dubbele toon in de buurt van 3000 Hz die enigszins in fase varieert, en die ongeveer even hard is als het water van de douche als ik eronder sta. 

Eergisteren kon ik gelukkig terecht om mijn oren te laten uitspuiten. De doktersassistente meldde echter dat het trommelvlies van het ruisende oor er niet gaaf uitzag. Daar heeft u een tijd geleden vermoedelijk een zware ontsteking aan gehad. Ik vermoed dat u met dat oor wel niet zo heel veel meer kunt horen. Oeps?! Ik herinner me niets van een ontsteking. En nee, ik hoor er eigenlijk best goed mee. Heb nog eens getest een tijdje terug maar 12 kHz komt er nog gewoon doorheen, en dat is volgens mij nog steeds zo wat voor een begin-vijftiger volgens mij helemaal niet gek is. Alleen na het uitspuiten was de toon dit keer niet weg. “Ja,” zei de assistente, “ik zie inderdaad een adertje. Wat je hoort is het ruisen van je eigen bloed daar doorheen. Gewoonlijk verdwijnt zo’n toon vanzelf weer na verloop van tijd.” Ze kon niet zeggen of verloop van tijd nu weken zouden zijn, of maanden of zelfs jaren.

Ik hoop dat het heel snel weer over gaat. Ook vandaag heb ik nog steeds te maken met de toon, die net als tijdens de verstopping ook af en toe weer weg is. Het lijkt wel of hij in hevigheid iets afneemt. Ik heb meteen een afspraak met de huisarts zelf gemaakt, en ik ga proberen de gehoortest die ik toch van plan was een keer te doen zo snel mogelijk laten uitvoeren. Verdomd lullig gewoon zoiets.

Categorie: lifelog – plusminus 573 woorden – Deze column kan deels op fictie berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.