  |
||
|
|
||
|
811. De modepolitie bepaalt 6 maart 2012
Het format van het programma is redelijk strak, en dus elke keer nagenoeg hetzelfde. Kandidaat, die is opgegeven door familie en/of collega's/vrienden, wordt met medewerking van die 'verraders' een aantal weken stiekem met camera's gevolgd om te zien hoe slechte kledingkeuzen de betreffende persoon wel niet maakt. Vervolgens is er een 'overval' op een plek waar de hoofdpersoon met een smoes naartoe gelokt is door de twee presentatoren. Daarbij moet de kandidaat in aanwezigheid van de aanstichters van al deze ellende, een keuze maken: doet ze mee, of doet ze niet mee aan de restyling? Aan meedoen zitten twee consequenties verbonden: 1. kandidaat krijgt een credit card met 5000 US dollar, die tijdens het programma aan een nieuwe garderobe moet worden besteed. 2. presentatoren mogen door kledingkast van kandidaat heen gaan, en mogen naar eigen goeddunken kleding weggooien, ook al betreft dit alles. Kandidaat mag daar niet tegen protesteren. Op het eind van het programma zien we nog een feest waarbij de gemake-overde zich vol trots aan vrienden en familie en eventuele partner presenteert. Wat overigens ontbreekt is dat men niet laat zien hoe lang zo iemand de gekozen gedaanteverwisseling volhoudt. Wat me pas gaandeweg pas is gaan opvallen, is hoezeer zo'n vrouw, die om te beginnen vaak al onzeker is over haar uiterlijk (wie is dat immers niet?) tot aan de enkels toe om haar keuzen uit naam van het programma wordt afgebrand. En dat op meerdere punten in de uitzending. Net zolang totdat ze de keuze deelt van de beide sympathieke maar zeer besliste presentatoren die het bovendien altijd met elkaar eens zijn. Het begint al aan het begin als zowat alle vrienden de kledingkeuzen van de hoofdpersoon afwijzen. Net als bij veel Amerikaanse programma's zal er hier ook wel een hoop in geregisseerd zijn, maar dat versterkt de strekking van het programma voor de kijker alleen nog maar. De omslag in het denken over het programma kwam voor mij toen ik me plots bedacht hoe ik mezelf bij zoiets wel niet zou voelen, en dan nog op een manier als dit. Ik was een groot gedeelte van mijn leven uitermate gevoelig voor opmerkingen over mijn keuzen met betrekking tot mijn uiterlijk, . Hoe vaker ik naar het programma kijk, hoe erger ik het ga vinden. Natuurlijk zitten er crimes of fashion bij die echt wel enige verandering kunnen gebruiken. Ik herinner me een jonge vrouw uit Texas, die binnenkort ging trouwen en een serieuze baan had, maar die in haar tienerjaren korte tijd als stripper had gewerkt, en die nooit de kleding uit die tijd had afgezworen, die ze overigens ook al vóór de stripper-periode zei te dragen. Meest in het oog springende mode-accessoire die ze altijd droeg was bij deze kandidate een lange (echte) vossenstaart die ze achter aan haar broek droeg op de plek waar sommige andere primaten nog steeds over een lange staart beschikken. Over het algemeen zijn het echter vaak heel leuke en naturel ogende vrouwen die alle als via een sjabloon worden omgetoverd tot een soort van of the shelf glamourpoezen. Regelmatig op het potsierlijke af. Wat me ook steeds meer tegen de borst stuit is de manier waarop door de oude garderobe van zo iemand heen gegaan wordt. De oude kleren worden demonstratief een voor een van een grote stapel gehaald, terwijl alles wat zo iemand tot dan toe droeg als totaal belachelijk wordt aangeduid en op de stapel 'weggooien' belandt. Maakt niet uit of er een dierbare herinnering aan vast zit. Alleen heel af en toe is er wat dat betreft een uitzondering, maar dan moet het kledingstuk niet helemaal door de presentatoren al zijn afgekraakt. Voor die $5000 mag zo iemand zoals ik al schreef nieuwe spullen gaan kopen. En ja, gegeven-paard-mond, dan vind je al snel zoiets goed. Het moet sowieso een totaal overweldigende ervaring zijn. Zeker voor de kandidaten die zoals ik al stelde steevast om te beginnen vaak al heel onzeker over hun uiterlijk en hun kledingstijl zijn. Eerst word je overvallen door twee van die clowns. Dan blijkt deze ellende je door je eigen omgeving die misschien nooit iets van je uiterlijk hebben durven of willen zeggen te zijn aangedaan. Volgens de strekking van het programma deugt wereldwijd eigenlijk alleen de mening van presentatoren Clinton en Stacy die ik zelf vaak ook niet zo heel fantastisch goed gekleed en gekapt vind. En het is natuurlijk ook dat de hele metamorfose allemaal binnen één enkele draaiweek moet. Pas gaandeweg is me duidelijk geworden wat er in het programma gebeurt. Dat is namelijk dat de onzekere kandidaten genadeloos van ieder laatste restje van hun eigen individualiteit worden ontdaan. Kleding moet in de woorden van de presentatoren vóór alles in het tijdsbeeld passen, bij de leeftijd van de kandidaat, bij haar baan, sociale omgeving, levensfase et cetera. Voor één ding is echter steevast nooit aandacht: namelijk passen al die zeer onpersoonlijke, modieuze en door de modepolitie goedgekeurde kledingstukken eigenlijk wel bij het individu dat zo'n hoofdpersoon natuurlijk ook is? En dat deugt dus eigenlijk voor geen meter! Categorie: opinie - plusminus 913 woorden - Alles op deze website is in principe fictie, hoewel er elementen uit de realiteit kunnen zijn verwerkt. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers. |
Bij
het TLC-programma What not to Wear gebeurde er bij mij na een aflevering of twintig iets soortgelijks als wat ik in
mijn vorige column vertelde over the A-team. Het is me daarnaast overigens wel duidelijk wat me in het programma aanspreekt. Ik heb me een tijdlang voor mode geïnteresseerd, ik heb ook korte tijd betaald aan modefotografie gedaan en ik heb veel langer allerlei
vertaalwerk op mode- en cosmeticagebied gedaan.