`

808. Het mysterie van het verdwenen zolderraam

23 februari 2012
©2012, copyright: GoHansBrinker.com

Dit keer een beetje een langer verhaal, omdat wat er gebeurde beter in één keer verteld kan worden dan in afleveringen.

Voor de niet-radioamateurs onder ons, het hebben van een hoge antenne is voor radioamateurs iets dat de meesten van groot belang vinden. Ikzelf ben een tijdlang met deze fraaie hobby gestopt geweest, en in die tijd ben ik antennes niet in alle gevallen meer leuk gaan vinden om naar te kijken. Ooit had ik een hoge antenne, permanent opgesteld, maar de meeste van mijn antennes heb ik tegenwoordig op zolder verstopt. Zoiets geeft wel beperkingen.

Een paar jaar geleden kwam ik erachter dat het niet hebben van een vaste antenne op het dak een voordeel heeft. Er bleken antennemasten op de markt te zijn, gemaakt van bijzonder licht materiaal op glasvezelbasis, sterker dan of even als veel metalen antennemasten. Bij een permanente antennemast geldt vaak een maximale hoogte van 5 meter boven de nok van het dak van een pand uit, tenzij je er een speciale bouwvergunning voor weet te krijgen. Voor tijdelijk opgestelde antennes geldt zo'n beperking niet. Ik heb dus een antennemast van 18 meter, die ik met wat speciale maatregelen wel 16 meter boven de nok uit kan steken. Ik kan de mast in een kwartier opzetten, en in evenzoveel tijd ook weer binnenhalen. Bij slecht weer is het ding zo weer binnen. Ik ben door wat vervelende ervaringen best voorzichtig bij bijvoorbeeld onweer geworden, dus ook dat telt mee bij waarom ik zo'n constructie dus bijzonder fijn vind.

Domino-effect
Afijn, ik heb al een flink aantal jaren dit soort masten in gebruik. Ik heb een zware losse voet ervoor op de zoldervloer staan, en zo'n mast steekt, het kleine raampje verticaal omhoog, uit mijn zolderrraam. Eerst had ik een licht type, later ook een zwaardere variant. Vooral bij deze laatste is het belangrijk om ervoor te zorgen dat deze niet onbedoeld inschuift. Als dit gebeurt is de kans groot dat er een soort domino-effect ontstaat waarbij een groot aantal segmenten tegelijkertijd met een enorme klap neerkomen.

Om dit te voorkomen en om de coaxkabel voor de antenne bovenin goed langs de kabel vast te maken, deed ik dit met stevige bindbandjes van een type dat je meerdere keren kunt gebruiken. Ik maakte daarbij de kabel vast net boven een scheiding tussen twee segmenten, en jarenlang werd zo heel effectief het gevreesde domino-effect tegengegaan. Schoof er ooit eens per ongeluk toch een segment naar beneden, bijvoorbeeld doordat een bindband niet genoeg was aangetrokken, dan schoof er toch maar één segment in. Jarenlang ging dit goed.

Rechte breukvlakken
Een paar weken geleden was er een sneeuwperiode, met daarvoor enkele dagen van aanzienlijke vorst. Een dag voordat de sneeuw over het land trok hoorde ik 's middags een enorme klap. Ik ben wel even het huis doorgelopen, maar nergens trof ik wat aan, ook aan beide zijden van het huis geen ravage door een neergekomen mast. Maar ik heb voor de zekerheid wel P2000 aan gezet (een mogelijkheid om met name meldingen over inzet door de brandweer mee te lezen) om zo te kijken of er niet in de omgeving iets was waar iemand de brandweer voor had laten komen. Zo erg was de klap dan toch weer wel.

Net voor het donker werd inspecteerde ik de mast, zoals ik dagelijks doe als zo'n mast weer eens wat langer buiten staat. Daar zag ik van onderaf de zoldertrap het mantelstroomfilter, een onderdeel van de antenne die dus bovenin hoort te zitten. Geen normale situatie dus.

Bleek dat de mast naar beneden was gekomen, in een kettingreactie, het gevreesde domino-effect. Gelukkig stonden er om te beginnen maar een stuk of vier elementen (van de in totaal tien) uitgeschoven. Bizar was dat er geen enkele schade was. Zelfs de tere antenne was in een kluwentje van coaxkabel vast blijven zitten net boven het dak en was niet eens verbogen. Ook het zolderraam was er nog gewoon, en dus heb ik even gekeken wat de oorzaak was, en een uur of zo later heb ik de antennemast gewoon weer uitgeschoven. Vanwege de oorzaak van de instorting, dit keer vastgezet met de sterke bij de mast geleverde slangenklemmen met rubber.

Het bleek dat de dikke bindbandjes die ik jarenlang probleemloos had gebruikt niet tegen de vorst bestand waren. Die waren met keurige breukvlakken gebroken, duidelijk niet door de val, en ik heb er twee die nog vastzaten geprobeerd op de gebruikelijke manier los te maken. Die brakenbraken dus terstond af. Ze scheurden niet zoals bij hogere temperaturen zou gebeuren, het plastic brak.

Onvindbaar
Toen het een dag later geweldig begon te sneeuwen besloot ik toch om het zolderraam maar te sluiten om te voorkomen dat met alleen plastic voor de afdichting al te erg zou insneeuwn. Toen ik dat dus wilde doen bleek het hele zolderraam te zijn verdwenen.

De opening heb ik goed af kunnen dekken met plastic zoals ik altijd doe wanneer de mast uitgeschoven staat. Dat is alleen niet genoeg als het bijzonder hard waait of stortregent.

Het raam kon ik hoe ik ook keek niet vinden, en ik was ook bang dat het bijvoorbeeld in de dakgoot zou zijn blijven liggen, en dan bij dooi naar beneden zou komen. Ik heb ook nog mijn benedenbuurman gewaarschuwd dat het mogelijk was dat er een raam naar beneden zou keilen.

Het is best schrikken zoiets, ik stond tenminste wel even te trillen op mijn benen. Vooral bij de gedachte dat er iemand door het raam geraaakt had kunnen worden.

Video-opnamen
Een dag later was het sneeuwen opgehouden, en was het gewoon prachtig weer. Toch maar eens kijken of ik op het dak het raam misschien nog kon ontwaren. Geprobeerd uit het zolderraam te kijken, maar dat was nogal moeilijk, althans zonder antennemateriaal af te breken. Toen dus toen maar foto's en video-opnamen gemaakt met gestrekte arm uit het raam. Niets te zien echter. Nog maar een tweede keer gedaan, zo'n video-opname, voor de zekerheid. En met blote handen in de dikke laag sneeuw gevoeld rondom de raamopening, maar niets te vinden.

Vervolgens eens om het huis heen gelopen om te zien of het raam van daar uit misschien te zien was. Het eerste rondje liep ik aan de overkant van de straat om beter zicht te hebben of het ding niet toch ergens op het dak lag en misschien wel op het punt stond naar beneden te komen. Daar aan de overkant van de straat in het gras lag dus naast het voetpad mijn enigszins gehavende raam. Dacht ik van tevoren nog dat het koepeltje van stevig polycarbonaat zou zijn, het was in plaats daarvan van een nogal dun plastic gemaakt. Ik denk dat mensen die het daar hebben zien liggen vermoedelijk hebben gedacht dat het een oversized blisterverpakking was. Het stelde terwijl het daar zo in het gras lag werkelijk helemaal niets voor.

Het blijkt dat het raam dus geen scharnier had. Het zat met een opstaande rand achter een rand op het kozijn gehaakt, en is vermoedelijk door de neerkomende mast een dag eerder uit die vergrendeling geschoten. Als een oversized soort van vierkante frizbee was hij vermoedelijk naar de overkant van de straat gezeild. Gelukkig niemand geraakt, hoewel ik twijfel of dat met het dunne materiaal echt wel hard aangekomen kan zijn. Ik heb later pas begrepen dat zolderramen meestal helemaal geen scharnier hebben.

Eerst wilde ik het raam door de woningeigenaar laten herstellen, maar inmiddels heb ik toestemming om in plaats van een raam, ten behoeve van de tijdelijke antennes naar eigen inzicht een daarvoor geschikt luik aan te leggen, ter vervanging van het raampje, dat als ik het huis ooit eens verlaat kosteloos zal worden vervangen.

N.b. om te zien om wat voor masten het gaat, zie bijv. www.hams4hams.com

Categorie: life-log - plusminus 1282 woorden - Alles op deze website is in principe fictie, hoewel er elementen uit de realiteit kunnen zijn verwerkt. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.

vorige column - volgende column - archief - home