698. De kamikazestoplichten van Amersfoort-Noord

28 augustus 2009
©2009, copyright: John Piek

Ik heb er al eens eerder over geschreven, al noemde ik ze toen anders: de kamikazestoplichten van Amersfoort-Noord. Lange tijd heb ik in Nijmegen vertoefd. Dat is een studentenstad met overmatig veel fietsers, en dat was te merken. Fietsverkeerslichten springen er veelvuldig en relatief lang op groen, en bij veel verkeerslichten in de stad is er een vak waar fietsers over de gehele breedte vóór het autoverkeer op groen licht mogen wachten. Ik zeg met opzet maar verkeerslichten want 'stoplichten' is een pessimistischer term: alsof je er vanuit gaat dat je altijd wachten moet. Wat in mijn huidige woonplaats Amersfoort als fietser toch wel vaak standaard het geval is.

De (verkeers)wegen die de gedachtenkronkels van de verkeersplanners van Amersfoort volgen zijn in hoge mate ondoorgrondelijk. Vlak bij mij in de buurt bevindt zich een T-spitsing waar een weg met op enige afstand ernaast een fietspad, aansluit op een drukke, brede verbindingsweg. Een belangrijk deel van het verkeer op die weg komt vrijwel rechtstreeks van de snelweg, dat wil zeggen de mannen en vrouwen bestuurders hebben de daar gebruikelijke snelheid nog in de voet zitten die het gaspedaal bedient.

Als ik bij mijn huis vandaan kom, dan moet ik bij die stoplichten fietsend een weg over met eerst drie banen van links, vervolgens een vluchtheuvel ter breedte van één baan, en meteen daarop nóg twee rijstroken waarop het verkeer van rechts komt. Rechts van mij voor ik de stoplichten bereik is parallel met het fietspad een vierbaansweg, die in de T-splitsing dus op de weg aansluit die ik zelf moet kruisen om op het fietspad aan de andere kant te komen, waar ik ofwel links ofwel rechtsaf kan.

Deze verkeerslichten zijn voor fietsers om twee redenen vervelend. De eerste en minst erge reden is dat je vaak lang moet wachten. Het autoverkeer krijgt gewoonlijk meerdere malen groen, terwijl de fietsers dat één keer krijgen. Ook wordt aan de wachttijden voor fietsers nog wel eens gesleuteld. Het is al iets langer geleden, maar het langst dat ik terwijl ik het getimed heb bij een andere kruising op dezelfde weg als fietser gewacht heb was zeven minuten. In de tussentijd kregen de auto's naast mij diverse malen hun licht op groen gezet.

Terug naar de vervelende verkeerslichten waar ik hierboven al over vertelde. Het is voor mij al nagenoeg onmogelijk om op tijd al die banen over te komen voordat, terwijl mijn licht soms nog op groen staat, de horde auto's vol gas je richting op probeert te komen. Ik heb in het verleden deze oversteek wel eens geprobeerd samen met mijn moeder (toen achterin de zeventig) over te steken, maar dat is echt een onmogelijke actie.

Als ik dezelfde route terug neem, dan is de situatie helemaal hachelijk. Het verkeer dat de fietsersoversteek als je bijna de weg over bent van rechts moet kruisen, staat slechts een paar meter bij die oversteek vandaan voor rood. En wat doen gehaaste automobilisten die net van de snelweg af komen en groen licht krijgen als fietsers dan nog bezig zijn hun oversteek te voltooien? Juist, die concluderen dat die stomme fietsers wel zullen hebben zitten slapen en te laat aan hun oversteek zijn begonnen. Nou die zullen we eens flink de schrik aanjagen! Althans, dat is het gunstige geval.

Een jaar of wat geleden zag ik eens dat een schooljongen door een boos uit zijn auto gesprongen automobilist van zijn fiets gesleurd werd en nog net niet helemaal werd mishandeld. Toegegeven de stoplichten staan tegenwoordig wel iets minder krap dan toen, maar ik vind de tijden nu in een aantal gevallen toch ook nog steeds wel degelijk onverantwoord.

In de tijd van de hierboven genoemde schooljongen belde ik er nog wel eens over. Ik kreeg dan een welwillende maar zeer formeel redenerende meneer aan de telefoon. "Goed dat u zoiets meldt. Ik kan het vanaf de computer hier op mijn bureau zo veranderen. Maar dat ga ik niet doen, want daar moet ik eerst aan rekenen want anders raakt de groene golf verstoord." Ach ja een in elkaar geslagen of een doodgereden fietser is inderdaad ook een heel stuk minder erg dan dat het verkeer niet mooi doorstroomt. Hoe lang gaat het duren dan? "Nou, over drie weken moet het toch wel gebeurd zijn."

Ik heb er destijds diverse keren over gebeld, en inderdaad was het dan na een paar weken ineens een heel stuk beter. Maar vaak na drie of vier maanden was de situatie vervolgens weer als vanouds. Zodat ik er na meerdere keren zo'n poging maar de brui aan heb gegeven. Misschien zijn er daar meerdere mensen die zich ermee bemoeien, of misschien is het systeem tegenwoordig ook wel adaptief. Bij precies dit verkeerslicht is het lange wachten nog vrijwel steeds een drama, maar bij lichten verderop komt het ook wel voor dat ik (hoera) soms een keer gewoon kan doorrijden.

Beleidsmatig is er in mijn woonplaats wel het nodige veranderd. Zo is er tegenwoordig een Meldpunt Woonomgeving waar je ook over verkeerslichten klagen kunt. Ik heb een tijdje geleden toch maar weer eens het nummer van de betreffende verkeerssignaleringspalen opgeschreven om het daar te proberen, alleen zakte me toen de moed alsnog weer in de schoenen. Misschien moet ik het toch nog eens oppakken.

Verkeerssituatie op Google Maps (Ik kom op de fiets van het fietspad dat boven op de Henry Dunantstraat aansluit. Op het fietspad langs het water naar beneden vervolg ik dan mijn weg. Terug gaat precies andersom. De fietspaden zijn tweerichtingverkeer.)

Categorie: life-log/opinie - plusminus 873 woorden - Deze column kan deels op fictie berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.