697. Martine antenne-freak

27 augustus 2009
©2009, copyright: John Piek

Mijn katten zijn hele lieve beesten. Maar soms... De kleinste van de drie, Martine, is geweldig. Ze zit vol met streken die meestal gewoon heel grappig zijn. En tussendoor maakt ze het ruimschoots goed. Er is volgens mij geen kat ter wereld die als je haar oppakt zich zo overtuigend tegen je aan kan drukken om aan te geven dat ze je wel lief vindt.

Grappig is ook dat ze tot op de gekste plekken weet te klimmen. De eerste keer dat ze, buik plat op de draden over de waslijnen op mijn overloop schuifelde vond ik dat geweldig. Vlak bij mijn oor maakte ze - ik had haar in het halfdonker niet gezien - ineens een klein mauwgeluidje. Ik heb minutenlang in een lachstuip gelegen over hoe ze daar lag, haar hulpeloze blik (hoe kom ik hier weer af?), en dat ik haar in eerste instantie niet gezien had.

Minder is dat ze dat sindsdien veel vaker doet, en dat ze net als bij het droogrek boven mijn trapgat, regelmatig zowat alle was op de trap weet te gooien, waarna er niet veel anders overblijft dan om bijvoorbeeld zwarte T-shirts vol met kattenhaar opnieuw in de was te doen.

Helemaal verzot is ze op antennedraad. De twee kortegolfantennes van dun draad die van mijn keukendeur naar twee bomen op respectievelijk 8 en 15 meter afstand buiten gaan (zie ook de foto met microfoon bij de column van een paar dagen geleden) zijn al meermalen aan de binnenzijde van dat raam door haar verruïneerd. De apparatuur die eraan vast zat was met een harde klap tegen de kast geslagen, en was op wat krassen na gelukkig toch nog heel. De apparatuur (antennetuner + SWR-meter voor de kenners) heb ik tegenwoordig met het sterkste dubbelzijdig plakband dat ik kon krijgen aan de kast geplakt en er staat een stevig PVC boodschappenmandje op de kop overheen, waar mevrouw regelmatig bovenop wenst te zitten als was ze gefrustreerd dat ze de gewilde buit niet meer kan bereiken. Het dunne antennedraad aan de binnenzijde van het keukenraam is nu vervangen door coaxkabel van zo'n 6 mm diameter, met een gepantserde buitenmantel waar ze ondanks de vele tandafdrukken nog niet doorheen is weten te komen. Met verschillende andere soorten coaxkabel bleek ze geen enkele moeite te hebben met die miniatuurzijkniptangetjes van 'r die bij katten snijtanden heten.

Afijn vanochtend toen ik uit mijn bed kwam had ze mij verblijd met een grote voorraad zwarte sokken die met de knijpers er nog aan op de overloop op de grond lagen. Twee ook zwarte T-shirts, waar ze kennelijk haar vreugderoes over zoveel baldadigheid op had uitgeslapen lagen er, vol haren, bovenop. Slaperig ruimde ik de boel op. De inmiddels droge T-shirts weer in de wasmand, de deels harige sokken toch maar in de kast. Kennelijk had ze er van een paar toch ook het zwarte elastiek uit getrokken. Overal lagen stukjes van dat zwarte gummidraad van zo'n 2 cm lang. Nooit geweten dat er van dat dikke zwarte elastiek in die sokken zat.

Vanmiddag vond ik op de trap wat stukjes coaxkabel. Jawel, de twee antennes van zwart draad die ik op de overloop tegen het schuine houten dak had hangen en waar ik een jaar geleden een hele middag werk van heb gehad, lagen in een hoekje op de overloop. Niks geen zwart elastiek was het dus geweest. De meeste stukjes draad waren slechts één of anderhalve centimeter lang. De langste die ik vond was 8 cm. Dat moet nog flink wat werk geweest zijn voor dat beestje. Ik ga haar voorlopig maar even uit de weg, het beest begrijpt toch niet meer waar ik boos om ben, maar niet nadat ik haar voor de vorm toch nog ervoor gestraft heb en vermanend toegesproken. Maar goed, zo lang na de daad is dat zo verwacht ik toch ook nog nauwelijks effectief.

Categorie: life-log - plusminus 645 woorden - Deze column kan deels op fictie berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.