670. Saroma

6 juni 2009
©2009, copyright: John Piek

Wie kent die illustere naam nog? Saroma. Dat moet toch jaren zestig geweest zijn. Of hooguit jaren zeventig.

Ik heb al vaker geschreven over dat ik tegenwoordig een deel van mijn boodschappen via boodschappenbezorger Albert.nl laat komen. Ik mocht een tijdlang niet tillen, heb geen auto, en dan is dat reuze handig. Een van de nadelen als je de dingen die wat zwaarder zijn laat bezorgen is dat zaken als toetjes en melk al na hooguit een halve week op zijn. Ik laat gewoonlijk een groot deel van de rest van de boodschappen met die zware dingen meekomen, Lekker makkelijk. Bederfelijke dingen als fruit en verse groente en zo meer die haal ik op de fiets wel. Als ik alsnog pakken melk en vla in huis wil halen, moet ik toch nog diverse keren door de weeks met boodschappen op sleeptouw, en daar heb ik niet altijd de tijd voor.

Het gemakszuchtige gevolg was dat ik een tijdje niet al teveel melk dronk. Niet erg gezond. Ik heb het de diëtiste waar ik af en toe kom dus ook maar niet verteld. Sinds alweer een poos heb ik bij de boodschappenaanbieder via internet houdbare halfvolle melk ontdekt, die niet alleen niet duur is, maar ook echt  lang houdbaar. Dat is prettig, want ik drink soms dagenlang geen melk.

Toen ik van de week weer eens een pak bedorven vanillevla weg moest gooien schoot mij het voorraadje melk dat ik inmiddels altijd heb in gedachten. Daar kan ik toch ook op schitterende wijze pudding van maken? En, als ik eens geen zin heb dan hoeft het ingedachtig de kindertjes in Biafra ook niet op. En het hoeft natuurlijk ook niet iedere dag een supertoetje te zijn. En zo kwamen mijn gedachten weer op de naam Saroma. Ik verwachtte eigenlijk wel dat in het kant-en-klaar-tijdperk van nu dergelijke producten wel uit de supermarktschappen verdwenen zouden zijn, en met weinig hoop op goed nieuws ben ik zo eens door de nabijgelegen grootgruttersvestiging heen gelopen.

Saroma ja. Het was in ons gezin mijn vader die vooral altijd voor het product warm liep. Hij kocht de pakjes en maakte het ook klaar. Vaak met een soort van garde met een ronde spiraalveer erop. Een mixer hadden wij niet, en dat was ook niet nodig zei mijn vader. Dat er soms lelijke dikke klonten met droog poeder erin in de gestolde pudding zaten vonden wij niet erg. Vanwege de enigszins kunstmatige smaak grapte mijn vader trouwens regelmatig dat de Saroma-pudding deels van plastic was gemaakt. En wij als kinderen geloofden dat direct.

Soms zaten de klonten er niet in, maar omdat wij geen echte maatbeker hadden viel de pap ook wel eens wat dun uit of juist heel dik. Soms bleef er zelfs gemakkelijk rechtop een eetlepel in staan en ik geloof dat ik de pap nog wel eens voor de grap met mes en vork gegeten heb, wat bij de versie van die dag niet eens heel moeilijk was.

Later, toen de economie nog wat beter ging haalde pa er ook vaak slagroom bij. Dat was zonder elektrische mixer nog een veel groter kunst. Vooral ook omdat wij in die tijd nog niet over een echte koelkast beschikten. Ons huis was uitgevoerd met een geventileerde kast met een soort granietachtige wanden erin, en daarin was de slagroom vaak niet koud genoeg. Om dat te compenseren klopte pa de slagroom dan, opnieuw met de garde met de spiraalveer, in de open balkondeuropening tot een meer vaste substantie. Althans, dat was de bedoeling. Soms bij drukkend naar onweer neigend weer bleef de slagroom hoe dan ook vloeibaar, of nog erger, veranderde in stukken zurige boter die in een dunne melkachtige vloeistof lagen. Vanwege de ruim toegevoegde suiker waren die vette brokken eigenlijk oneetbaar. Teleurstelling alom. Mijn vader's kooktalenten waren groot, maar tegelijk beperkt tot een smal scala van vooral Indisch eten dat ie werkelijk fantastisch kon maken. Voor slagroom was zijn aanpak denk ik te wiskundig.

Terug naar de dag van vandaag (letterlijk): tot mijn niet geringe verbazing was er nog een heel klein segment in de grootste van de supermarkten hier in de buurt ingeruimd voor dit soort pudding. En de pakjes Saroma waren er ook nog steeds. Zij het dat er tegenwoordig tevens dr. Oetker op staat. En dus kan ik nu - als ik zin heb - ook al heb ik geen pakken vla of andere toetjes in huis toch een toetje maken. Ze zeggen vaak dat dingen die uit je jeugd kent nu vaak tegenvallen, maar ofwel is dat niet waar, ofwel is er door de jaren heel wat aan het product verbeterd. Niks kunstmatig. Het smaakt werkelijk verrukkelijk :-)

Categorie: life-log - plusminus 777 woorden - Deze column kan deels op fictie berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.