Normaal wil ik eigenlijk alleen een Waterman-vulpen. Die schrijven voor mij echt het lekkerst. Hoewel ik ook een Schaeffer heb, die ik bij veel van mijn interviews gebruik. En verder heb ik een ook wel redelijk prettige Lamy. Voor een paar euro (5,95) heb ik vandaag tot mijn bijna-verbijstering een hele fijne vulpen gekocht van Bic. Jawel, de gruw van iedere vulpen-fanaat, zoals ook ik ben: een balpenmerk. Nooit kunnen wennen aan die vreselijk stugge Parkervulpennen. Ik houd ook niet van korte pennetjes. Deze Bic heeft echter een ouderwetse lange, bijna kroontjespen-stijl pen met een lekker dikke inktstreep. Daarenboven is het ding van superlicht kunststof (ik schrijf tot nu toe vrijwel altijd met vrij zware metalen pennen), waardoor het ding met zijn rubberen greep verrassend fijn tussen de vingers ligt...

Veel mensen die ik ken zien mij als een toetsenbordfanaat wat schrijven betreft. Ik heb al vaak mensen verbaasd doen staan door te melden dat ik daarnaast ook ontzettend veel gewoon met pen schrijf. Gemiddeld eenmaal per anderhalf week twee van mijn vulpennen uit een potje moeten vullen is daarbij geen uitzondering. Vulpennen hebben bovendien nog een grappig voordeel: hóé mooi en duur een balpen bij mij ook is, het duurt nooit langer dan twee, drie dagen of het ding is zoek. Bij vulpennen heb ik dat probleem gek genoeg dus niet. Van zelfs het goedkoopste vulpennetje hier weet ik nog waar precies hij ligt. Dat moet haast wel bijna echte liefde zijn :-)

Categorie: achtergrond - 244 woorden - Deze column kan deels op fictie berusten. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.

reageren

De foto bovenaan heeft niet met het verhaal te maken, maar is een dagelijks nieuw geplaatste foto. Klik op de foto voor een vergroting en een overzicht van eerdere foto's.

vorige column - volgende column - alle columns - mailinglijst