Extra column (de tweede vandaag)
778. Schaamteloosheid

24 november 2011
©2011, copyright: GoHansBrinker.com

Het is gek. Lange tijd heb ik niet de inspiratie gehad om deze columns te schrijven. Het leek wel of ik alle onderwerpen al gehad had. Ik schreef wel af en toe dit soort columns. Of ik deed pogingen daartoe, maar ik keurde ze steeds af. Ik werd steeds kritischer. Ook ging ik andere dingen doen die deze columns soms in de weg zaten. Ik bedoel qua tijd.

Ik geloof zelfs dat ik een soort schaamtegevoel ging krijgen weer. Ooit was mijn principe dat je voor het schrijven van dit soort, soms heel persoonlijke verhaaltjes je schaamte een stukje voorbij moet. De laatste tijd, ja misschien wel de laatste paar jaren miste ik de schaamteloosheid die nodig is om dit soort verhaaltjes te kunnen schrijven. De schaamteloosheid om net dat beetje extra van jezelf te laten zien, wat je in het gewone leven misschien wel voor je houdt.

Ik ben een gecompliceerde persoon. Iemand met veel facetten. Ik ben bijzonder goed in techniek. Dat klinkt opschepperig maar het is waar. Ik ben ook bijzonder goed de alfa-vakken. Eigenlijk is het in mijn hoofd altijd een strijd geweest wat dat betreft. Vaak, te vaak, vooral toen ik jong was, won de exacte kant het van de creatieve kant die ook naar buiten wilde.

Exacte wetenschappen geven houvast. In de fysieke natuurkunde staan de dingen vast. Nou ja, behalve als er deeltjes ineens toch sneller dan het licht gaan uiteraard. Maar niets in het leven is zeker. De beta-kant zullen we maar zeggen heeft daarbij een steviger fundament en opbouw dan de alfa-kant. Tegelijk is juist dát, wat die alfa-kant weer interessanter maakt. Hoe dan ook, voor een onzekere persoon die ik het grootste deel van mijn leven ben geweest, is die bètakant dus veiliger.

Ik heb een poosje terug ontdekt dat het schrijven van dit soort verhaaltjes heel belangrijk is voor me. Ook de feedback die ik er vaak op krijg, ik weet bij lezers kennelijk toch wat te raken. Het schrijven van deze teksten houdt mijn creatieve motor op toeren, zodat ik makkelijker ook aan andere creatieve projecten begin, ik hoef als het ware daar niet eerst apart en tijdrovend voor in de startblokken te gaan zitten. Aan onderwerpen waarvan ik eerst dacht dat ik alles al een keertje gehad had blijkt eigenlijk ook helemaal geen gebrek. Het allerbelangrijkst is misschien nog wel, dat nu ik dit ruim een week zo doe, ik meer dan eens besef dat ik bij het schrijven van dit soort columns me ook gewoon gelukkiger voel.

Niet dat ik nu ineens opnieuw de techniek die ik een jaar of zes, zeven geleden na een pauze van zo'n vijftien jaar weer opgepakt heb vaarwel ga zeggen. Ik geloof dat ik inmiddels in staat ben om er een betere balans in te brengen. Ik moet echter wel oppassen dat het schrijven niet zoals in het verleden meer dan eens gebeurd is opnieuw in het gedrang komt. Ik hoop eigenlijk dat het me gaat lukken hiermee opnieuw nieuwe wegen in te slaan.

Bij deze columns staat allereerst voorop dat ze in feite helemaal vanzelf moeten ontstaan. Ik doe er absoluut geen moeite voor. Ik maak dagelijks om vijf uur, half zes 's middags de gelegenheid ervoor, zorg dat als me een tekst te binnen schiet ik hem ook aan papier of toetsenbord kan toevertrouwen met de gedachte 'er kan een tekst komen, maar net zo goed van niet'. Als ik echt ga zitten om een column te schrijven dan komt er gewoonlijk niets. Het moet vanzelf gebeuren. Dat is anders dan bij de teksten die ik voor mijn werk schrijf. Daar moet een product uit komen, er is sprake van een deadline die vaak wel rekbaar is maar het moet er wel van komen.

De beste columns zijn die columns die helemaal vanzelf ontstaan, en waar de enige verandering achteraf misschien een vergeten klinker is, of hooguit een verkeerd geplaatste punt of komma. Bij die teksten is het ritme wat ik in een tekst zo belangrijk vind ook meteen al helemaal in orde.

Het gebeurt bij de columns veel minder vaak dan bij het opdrachtwerk, maar ik heb bij het schrijven ook nog altijd een soort van plankenkoorts. De meeste mensen kunnen zich dat niet voorstellen. Het is ook gek als je je bedenkt dat ik ooit vele jaren een interviewrubriek had, in het begin wekelijks, later tweewekelijks, die bij tussen de 160.000 en de 220.000 gezinnen op de mat viel. Ik heb over die aantallen in die tijd nooit willen nadenken. Dan slaat de faalangst natuurlijk pas echt toe. Die plankenkoorts bestaat ook vooral uit een drempel, een gebrek aan zelfvertrouwen waardoor ik me altijd voor zo'n verhaal weer voordat ik kan beginnen op moet peppen.

Ik ben van tevoren bij een artikel dat ik schrijf absoluut niet ervan overtuigd dat ik dat ook kan. Dat heb ik dus nog steeds. Een belangrijk deel van de voorbereiding voor het schrijven van een goed verhaal bestaat eruit dat ik mezelf eerst moet zien te overtuigen dat ik daadwerkelijk in staat ben om zoiets te schrijven. Over het eindresultaat ben ik meestal ook niet tevreden. Of op zijn best niet helemaal tevreden. Rationeel begrijp ik overigens wel dat dat heel subjectief is. Het is namelijk tegelijk ook zo dat wanneer ik na één of twee jaar eens per ongeluk een tekst van mijzelf onder ogen krijg, dat ik dan in eerste instantie niet kan geloven dat dat een helemaal door mij gemaakte tekst is. In alle ernst denk ik dan wel eens dat een collega die moet hebben gemaakt. Of ik denk "wat was ik toen toch goed, dan kan het niet anders dan dat ik een stuk ben teruggezakt inmiddels". Dat laatste is natuurlijk nooit waar, dat begrijp ik inmiddels zelf ook, maar het is desondanks wel het gevoel dat ik nog steeds vaak heb. Dat gevoel is waarschijnlijk ook waarom ik op zo'n moment dus extra mijn best doe. Het is hierdoor een ingewikkeld systeem van deels misverstanden waardoor ik over twee jaar over deze tekst ook weer zal denken "oei wat was ik goed toen". Nu vind ik totnogtoe deze column maar zo zo...

Nota bene: er is wel één genre waar ik wel geweldig moeite mee heb, zowel rationeel als gevoelsmatig, dat zijn columns van rond de 300 woorden lang... Deze heeft er voor correctieslag dus precies 1000.

Categorie: life-log - plusminus 1000 woorden - Deze column kan deels op fictie berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.

  .