Speciale editie

Het mooie, maar trieste verhaal van JoLove

Ik ben gelukkig een knokker eerste klas. Maar.... na negen maanden internetcontact, en dan daten, en weten dat je voor elkaar zal gaan en dan binnen 35 uur weer afscheid van elkaar te moeten nemen is wel wreed en triest.

L. mailde naar onze site. Hij wilde heel graag zijn 'mooie maar trieste' verhaal kwijt, zoals hij het mailde. Hij wilde dat via MSN doen, daar had hij ook JoLove ontmoet, over wie het verhaal gaat.

Aan het begin van de chat-sessie op 22 januari stuurde hij ons het mailtje en het gedicht in de kolom links, dat een speciale rol speelt in het verhaal dat hij doet.

"Snap je uit het gedicht een beetje wat er gebeurd is? Ze is plotseling overleden man! Door een acute hartaaanval. Ik wil gewoon mijn verhaal kwijt, want het is ook nog wel kort geleden.

We hadden elkaar ontmoet op Lexa negen maanden geleden. We hadden elkaar nog maar een keer gezien. Ik date niet zoveel. Twee dates binnen een jaar, ik ben niet zo desperate. Ik werk als danser in het nachtleven, maar daar zijn allemaal gekken. Ik heb een hekel aan drugs, zodoende. Ik wilde haar heel graag ontmoeten. Die eerste date via Lexa was niks, dat was ook een danseres. Zij wilde mij als excuus gebruiken om haar echtscheiding erdoor te drukken...

JoLove was de tweede die reageerde. Ze was dertig, ikzelf vierendertig. Ik wilde haar eind november al ontmoeten, maar toen kwam de aap uit de mouw. Ze kon niet praten. Ze had op haar twintigste een hartaanval gehad en een jaar later verloor ze haar spraakvermogen. Maar dat vond ik niet erg meer. Once in ur life u meet some1 who makes ur world upside down. We waren verslaafd aan elkaar via MSN. Elke dag. Twee...drie...vier uur. Maar ze had nare ervaringen gehad.

Eind december wilde ik haar zo graag ontmoeten, je kent dat wel, maar ook weer niet. Toen spraken we af dat 2004 het jaar zou worden waarin we het leven zouden pakken, voordat het leven ons pakt, en toen werd in de eerste week een date gezet. Maar die ging niet door... omdat ze niet durfde. Toen dus 9 januari. Het was een topavond. 2soulmates a date, dan weet je het wel. Ze had een speciaal apparaat om te typen en te communiceren. Die heb ik weggelegd. Want soulmates hoeven elkaar alleen maar aan te kijken.

Ze ging dus zaterdagochtend weg. Ze had afspraken en ik ook voor de zaterdag. We zouden elkaar via internet in de avond weer ontmoeten en we zouden elkaar na het weekend weer zien ...... En de volgende week vrijdag zou ik haar meenemen, Amsterdam in, en haar laten zien hoe ik dansen kan. In de avond zaterdag nog drie uur geMSNt. Weet je waar dat laatste gesprek over ging? DE DOOD. HET LEVEN. Heel bizar gewoon.

Ik zat in een dip toen ik haar trof. Ik miste mijn ouders, die ik in een korte periode beide verloren had bijna drie jaar geleden. Vooral mijn vader, die was mijn beste vriend. Zij beurde me op. Zij is een knokker, maar ik ook. Je moet altijd doorgaan. Ik moest beloven dat ik altijd door moest gaan. Ik moest lachen want ik vertelde haar dat ik verre van suicidaal was, en ik ben mooi, zo vertelde me nog want ik word negentig. Ik vond tachtig wel een mooie leeftijd, zei ik. Ze moest lachen want ze zou me overleven.

Ik moest die nacht nog weg om te dansen. We spraken af om vier uur 's middags te MSNen en daarna weer in de avond vroeg. Ze was er echter niet om vier uur. Ik dacht dat er plotseling familie was gekomen, dus ik dacht in de avond rond zeven uur, of acht uur. Maar toen was het al half tien. Vreemd vond ik het. Ik heb toen een SMS-je verzonden. 'Hey. Kanjer waar blijf je? Wacht op je XxX.' Werd ik ineens teruggebeld via haar nummer. Bizar, want ze kon niet praten. Kreeg ik een mannenstem. Haar zwager. Toen hoorde ik dat ze er niet meer was. Ik zou ze nog terugbellen over een uur. Maar ik kon het niet. Total loss was ik.

Haar familie was bang dat ik weer zo'n kerel was die haar misbruikt had en het niet meende met haar. Ze SMSten me terug dat ze de week erop begraven zou worden. Ik heb een e-mail van haar zusje gekregen en ik heb ze toen een e-mail gezonden. Donderdag 19 tot 20 uur hadden ze condoleance en vrijdag de begrafenis.

Ik heb mijn neef geraadpleegd, want hij wist van haar bestaan af. Hij wist het niet meer, want niemand van haar familie kende me. Maar goed de gevoelens waren wel real en ik ben ook niet laf. Ik ben gegaan. Net voor acht uur kwam ik binnen. Werd ik aangesproken door een tante van haar. Die vroeg of ik L. was. Ik antwoordde bevestigend. Ze moest huilen want haar zus, de moeder, was totaal verscheurd omdat haar dochter nog nooit een man ontmoet had die echt voor haar wilde gaan. Ze waren helemaal in de war of haar allerlaatste date wel een oprechte date was. Gelukkig was ze haar laatste twee dagen zo blij en straalde ze dat ook uit naar haar familie. Zodanig dat zij ook wel blij waren, maar ook sceptisch.

Toen ik binnenkwam was er geen bezoek meer. Ik was helemaal in het zwart, en de familie zat er alleen maar. Wij (ik ben buitenlander) lopen direct naar de kist van de overledene. Ze dachten eerst dat ik daar werkte vertelden ze later. Maar ik moest toch wel huilen, en toen hadden ze het door en toen kwamen ze bij me staan. Haar moeder was in tranen. Fuck man! Op de eindstreep komt er iemand die voor je dochter wil gaan...

Maar goed, ik ben toen nog met hun mee geweest naar het huis van hun moeder. Die was aan de ene kant blij, want fucking, ik bevestigde dat er helemaal niks met haar aan de hand was. Diegenen die kunnen praten kramen toch in de meeste gevallen maar onzin uit.

De moeder vroeg me of ik de volgende dag met haar mee wilde gaan om haar te begraven. Kon het niet beloven. Moest erover nadenken. Want fuck man, er zouden veel mensen komen, en zoveel directe familie had ze niet, maar niemand daarvan kende me. Bizar gewoon. Ik ben toen wel gegaan. Ik mocht met de familie mee, heb haar kist nog gedragen, en het gedicht dat ik gestuurd heb, heb ik meegegeven in haar kist. Was tevens haar e-mail.

Na de begrafenis heb ik nog een e-mail naar de familie gestuurd. Voor hen is het zwaar. Maar voor mij ook man. Niemand snapt mijn dip. Behalve mijn neef. Het was de bedoeling dat in de komende tijd mijn vrienden enzovoort haar zouden leren kennen. 

Ik ben gelukkig een knokker eerste klas. Maar.... na negen maanden internetcontact, en dan daten, en weten dat je voor elkaar zal gaan en dan binnen 35 uur weer afscheid van elkaar te moeten nemen is wel wreed en triest.

Haar familie vroeg me steeds waarom heb je niet eerder met haar gedate. Ik antwoordde dat dat niet aan mij lag. Het is dus mogelijk dat je je hartsvriend(in) tegenkomt, maar als ik merk dat het weer dreigt te gebeuren, dan date ik. En anders verbreek ik het contact. Zo denk ik er nu over. Ik ben ook niet zo'n dater. Ik wil eerst contact via e-mail, msn. Als je me zou zien denk je 'wat moet zo'n man op internet-dating'. Als ik op een podium of dansblok sta kan ik veel dames krijgen. Maar ik wil meer, snap je? Vrouwen daar gaan alleen voor mijn uiterlijk, en omdat ik dansen kan. Daarom is het voor mij zo triest dat de enige vrouw die ik zo graag wilde laten zien dat ik kan dansen, mij niet heeft kunnen zien dansen. We hebben afgesproken dat ik met haar zusjes een keer zou gaan dansen. Maar dat lukt denk ik niet meer. Het is op dit moment voor hen te moeilijk. Wellicht later.

Ik heb afgelopen zaterdag gedanst, gedanst! Was fuckingfantastic zeiden ze. Maar het was alleen maar voor haar.Gekke vrouwen, zaterdag aan me te zitten en telefoonnummers in mijn hand drukken en e-mailadressen. Ik ben geen koe of paard of zo. Ik heb wel niveau. Ik ben een mens.

Ik ben trouwens net vijfendertig geworden. Ik had me wel een leukere verjaardag voorgesteld. Zet haar naam er maar in. Haar schuilnaam JoLove, want dat zal ze altijd blijven voor mij..."

(het verhaal is waar gebeurd en de datums kloppen, red.)