Verwijder.me!

747. De kop boven het maaiveld
Ondertitel: Het land van Ritalin

17 maart 2011
©2011, copyright: GoHansBrinker.com

Toen ik rond juni 2001 met mijn internet-column begon had ik hoogstaande ideeën. Zo wilde ik bijvoorbeeld de leugenachtigheid van veel reclame aan de kaak stellen. Daarnaast wilde ik regelmatig aandacht besteden aan onwaarheden in de politiek. Bij de reclame heb ik die kans denk ik goed kunnen benutten. Zeker vorig jaar met de serie over hoe reclame werkt, die overigens nooit helemaal voltooid is.

Op het politieke vlak is het anders gelopen. Ik begon met de columns, nog heel onervaren op het column-vlak zo’n drie maanden voor het gebeurde op 11 september in New York. Dat was de eerste deuk die mijn nog resterende naïviteit opliep. Nou is mijn naïviteit natuurlijk slechts een vlekje bij wat anderen daarbij opliepen, maar het is zonder dat ik ook maar iets van dat grote leed wil afdoen in mijn eigen macro-universum toch beslist niet onbelangrijk. In de jaren daarop zag je de opkomst van en de verdrietige latere moord op Pim Fortuijn. Ik ben nooit een Fortuijn-aanhanger geweest. Al voordat zijn ster rees schreef ik in het eerste halfjaar van die columns er eentje over professor Pim, een column die ik na de moord op Fortuijn van internet verwijderd heb, omdat de tekst in het licht van de ontwikkelingen van net daarvoor iets heel anders leek te zeggen dan ik het lang voor de opkomst van de LPF bedoeld had.

Theo van Gogh werd vermoord op de dag dat ik 48 jaar werd. Mijn verjaardag die ik ook zonder het vorderen van de jaren toch al niet bijzonder graag vier is daarna nog meer tot een jaarlijkse soort van vergetelheid geworden. Niet dat die vergetelheid iets met de moord te maken heeft. Of misschien toch wel. Een enkele keer heb ik bij zijn leven met Van Gogh gemaild. Dat was vele jaren voor de moord. Van Gogh had een TV-programma op Amsterdamse zender AT5 in de tijd dat de eerste internet-sites opkwamen en wekelijks besprak hij er een paar daarvan. Ik had twee van die eerste websites, eentje over taal en een andere over de kunstenaar en TV-maker Wim T. Schippers. Theo was min of meer een fan van de site, vond het een geweldig initiatief om dat juist over Wim T. te doen en besteedde in zijn programma meerdere keren aandacht aan mijn pagina, wat niet alleen de bezoekersaantallen redelijk spectaculair omhoog joeg, maar ook het onderwerp van de site in casu Wim T. zelf op de website attent maakte.

Wat me bij de ontwikkelingen in de afvelopen zes jaar vooral opvalt is dat in de politiek en soms ook bij de rechtspraak de waarheid een steeds meer ondergeschikte rol aan het spelen is. Er wordt bijvoorbeeld beleid gezet op de vermeende toename van de criminaliteit. Nog deze week was er een voorstel om dan maar alle Nederlanders in een DNA-database te stoppen. Hé hallo! Zijn we er wel bij? Gemiddeld over de afgelopen vijftien jaar zijn de criminaliteitscijfers alleen maar spectaculair gedaald! (Volgens diverse onafhankelijke onderzoeken en het CBS). Het aantal asielzoekers dat als je de berichtgeving moet geloven steeds zorgwekkender vormen begint aan te nemen, moet door opsluiting van hele gezinnen inclusief zwangere en net bevallen vrouwen, die crimineel op geen enkele wijze wat te verwijten valt worden ontmoedigd, maar in werkelijkheid heeft Nederland van zowat alle landen met afstand ook nu al het strengste beleid op dit gebied en laat de instroom van asielzoekers al jarenlang een dalende lijn zien. Daarnaast gaan er dan ook nog veel stemmen op om “nu eindelijk” de straffen in Nederland maar eens te verhogen, en om rechters te verbinden om ook in schrijnende gevallen waarbij iemand een daat misschien in mindere mate aan te rekenen valt hoe dan ook een fikse minimumstraf op te leggen. In werkelijkheid staat Nederland ook hier al een aantal jaren in de top 3 van strengst straffende landen van Europa ook als je daarbij landen aan de periferie meerekent zoals bijvoorbeeld Turkije.

Waar ik me het meest boos over maak is het opsluiten van minderjarigen. Ik heb in mijn middelbare schooltijd diverse dingen gezien waar kinderen onder de zestien tegenwoordig een fikse taakstraf voor krijgen en waar aan die kinderen uit “vrees voor een latere criminele carriere” ook wel eens een niet onaanzienlijke vrijheidsstraf wordt uitgedeeld, waarbij zestienjarigen dan gewoon onder het volwassenrecht veroordeeld worden. In mijn tijd vielen veel van dat soort onder kattenkwaad, of moest een klasgenoot een middag nablijven omdat hij wat al te brutaal was. Geen wonder dat ouders tegenwoordig zo graag naar middelen als Ritalin grijpen. Onderdrukken die hap, eenheidsworst, terug in het gareel.

Het meest schrijnend waren nog de minderjarigen die in de afgelopen jaren zonder ook maar iets te hebben misdaan, in afwachting van hun psychiatrische behandeling gewoon tussen criminele jongeren in de gevangenis werden gestopt. En die daar dan soms een jaar lang zonder dat ze ook maar naar school konden zaten te wachten tot de overheid hun zaakjes eindelijk voor elkaar had. Geen leerplichtambtenaar die daar bijvoorbeeld tegen in het geweer kwam. Terwijl ouders die de greep op hun spijbelende kinderen overduidelijk zijn kwijtgeraakt tegenwoordig zelf met mogelijk  strafrechtelijke vervolging of met boetes worden bedreigd.

In wat voor land leven we? En hoe heeft dat in een periode dat ik zelf juist de zaakjes zo van nabij in de peiling heb gehouden zo kunnen afglijden? Laatst zag ik op TV een YouTube-filmpje van iemand die bij werkzaamheden in een klap alle sneeuw van het schuine dak van zijn huis zag glijden. Dat is het beeld dat ik ook heb bij hoe Nederland in de afgelopen jaren als land af heeft kunnen glijden, terwijl sommige politici in de tussentijd hoog van de daken riepen over Normen en over Waarden . De meeste Nederlanders hebben niet eens in de gaten hoezeer wij als land in verwarring zijn geraakt. Over onze eigen identiteit, over die normen en waarden, en over wat echt is, en wat niet. Een maatschappij waar ondertussen iedereen die zijn kop boven het maaiveld uitsteekt resoluut zijn kop wordt afgehakt, of in het beste geval verplicht een handvol van de opvolger toegediend krijgt van Ritalin.

Dat allemaal is de reden waarom de afgelopen tijd de columns bij mij niet uit de pen kwamen. Gisteren noemde iemand mij een enfant terrible. Dat ben ik zeker. Ik ben een van die mensen die zijn kop boven het maaiveld uitsteekt. Dat heb ik in de praktijk de afgelopen maanden ook wel gedaan. Alleen ging het in mijn columns dus eventjes niet meer.

Categorie: opinie – plusminus 996 woorden – Deze column kan deels op fictie berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.