Verwijder.me!

726. De aanhoudende zoektocht naar de niet-direct-bewijsbare-leugen

9 juni 2010
©2010, copyright: www.johnpiek.com

Ik ben geweldig tegen oneerlijkheid. Ik kan er gewoon niet tegen. Daar maak ik me soms geweldig kwaad over. Soms? Nee regelmatig. Vaak! Natuurlijk is het zo, al geven de meeste mensen dat niet toe, dat je in het dagelijks verkeer als smeerolie vele tientallen grote, kleine en mini-leugentjes om bestwel gebruikt. Autisten die vaak het vermogen missen om deze gelaagdheid in de realiteit te doorzien kunnen erover meepraten. Je gaat iemand nu eenmaal niet eerlijk vertellen dat je zijn of haar nieuwe kledingsstuk afzichtelijk vindt. Het zijn NIET deze leugens die ik bedoel.

Een paar weken geleden hoorde ik een mevrouw, woordvoerster van Greenpeace in een radioprogramma in debat met ik dacht een politicus. Met droge ogen beweerde mevrouw met grote stelligheid dat zwaardvis een ernstig bedreigde diersoort is waar niet op zou moeten worden gevist. Zo’n uitspraak is gemakkelijk. Bijna alle vis waar zeer veel op gevist wordt is bedreigd.

Het is alleen niet waar en dat zou een greenpeace-dame echt moeten weten. Ze is dus ofwel niet geschikt voor haar baan, ofwel zat ze vierkant te liegen. Maak het verhaaltje zelf af en kleur de plaatjes… Zwaardvis was twaalf jaar geleden wel bedreigd. Bill Clinton zette echter naar aanleiding van een advertentiecampagne een beschermingsplan op, dat zeer succesvol was.
De zwaardvis kent nu ondanks dat hij veel gevist en gegeten wordt in de Noord-Atlantische wateren een overbevolking van 5%. (zie http://en.wikipedia.org/wiki/Swordfish#Conservation_status ). Ik zocht dit begin dit jaar al op naar aanleiding van de serie Swordfish, van dezelfde makers als Deadliest Catch op Discovery Channel. In de serie is overigens te zien dat het er bij de ‘jacht’ op de enorme vissen zeer dieronvriendelijk aan toegaat, wat ik zelf dan wel weer een reden vind om niet van de beesten te moeten eten.

Oneerlijkheid. Dit was de eerste verkiezingscampagne waarin ik het niet meer opbracht om al die rare uitspraken van de verschillende politici aan te horen. Cijfers van het Centraal Plan Bureau worden als harde feiten gebruikt, terwijl iedereen weet dat er volgende week een nieuw booreiland in de fik kan vliegen of een onuitspreekbare vulkaan kan uitbarsten of iets anders naars of juist heel positiefs kan gebeuren waardoor alle kaarten plotseling anders liggen. Geen enkele reden dus om elkaar op basis van deze cijfers op de vierkante millimeter vliegen af te vangen.

Dit is echter nog niet het ergste. Hoewel ik het in eerder jaren ook al wist, stoorde me dat toen veel minder dan nu. Politici voeren een toneelstukje op. Achter bijna iedere politicus – behalve zoals ik heb begrepen Wilders – staat in deze campagne een souffleur. Een spin doctor noemen ze zo iemand in het Engels omdat hij overal een ‘spin’, in onze taal een draai aan kan geven. De absolute meestersouffleur van de voorgaande jaren doet in deze campagne trouwens niet mee. Hij heeft zich nu hij zelf een souffleuer heeft net voor de verkiezingen gediskwalificeerd met iets hypocriets.

Dat van dat souffleren vind ik heel erg erg. Bij wat politici zeggen spelen drie dingen een rol. Bij die twee dingen zit de waarheid niet. De eerste vraag die gesteld word is: bij welke fabel kom ik er zelf het beste en met de minste kleerscheuren uit? De tweede vraag: hoe bezorg ik mijn opponent met die fabel de meeste kleerscheuren. En de derde vraag is de vraag die mij het meeste pijn doet: “Hoe ver kan ik hierin gaan zodat ik er nog net mee weg kom”. Want een bewijsbare leugen vertellen is voor een politicus een doodzonde. Het is de niet direct bewijsbare  leugen waar de politici haast immer naar op zoek zijn.

Nog nooit heb ik sinds mijn achttiende (want toen mocht ik voor het eerst stemmen) ik een verkiezing overgeslagen. Ik ben niet eens al te erg zwevend op het moment en ik ga ook zeker stemmen. Toch heb ik het moeilijk om het te doen. Ik denk bijvoorbeeld aan het leugenachtige college van burgemeesters, die terwijl ze donders goed kunnen weten dat stemcomputers de kans op fraude heel veel groter maken toch weer oproepen om zo snel mogelijk die dingen weer te gaan gebruiken. Wat voor belang kan daar nou achter zitten? Je wordt er ook zo achterdochtig van. Wie souffleert wie, en door wie wordt die souffleur nou weer gesouffleerd?

Bijna alle partijen willen het eigen risico voor de zorg verhogen, ook voor chronisch zieken. En die zullen daar dus niet echt onder lijden, zo wordt gezegd. Ik ben niet eens zo heel erg chronisch ziek, maar toch is in de meeste jaren voor mij in februari dat eigen risico al geheel opgebruikt, zodat ik deze zomer een flink deel van mijn vakantiegeld aan een extra hoge zorgverzekeraarsrekening moet betalen. Als dat drie of vier of vijf keer zo hoog wordt zoals sommige partijen willen, dan denk ik er maar niet over na wat dan de gevolgen zullen zijn. Ik heb nog heel veel meer niet-direct-bewijsbare-leugens gehoord in de afgelopen weken, maar ik ga jullie lezers daar maar niet mee vervelen. Ik wens jullie veel sterkte bij de keuze morgen. En ik houd mijn hart vast voor wat er dit keer uit komt.

Categorie: opinie – plusminus 864 woorden – Deze column kan deels op fictie berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.