693. Een grens over
693. Een grens over
22 augustus 2009
©2009, copyright: John Piek
Toen in Nederland de eerste webcam-pagina’s opkwamen vond ik dat direct een fascinerend fenomeen. Ik was meteen gebiologeerd door het verschijnsel webcam, vooral als daar iets als een plein in een binnenstad of een toeristisch plek getoond werd of bijvoorbeeld bouwwerken. Een gezond soort voyeurisme, kun je zeggen. Ik begon er ook als journalist over te schrijven en ik heb in de eerste jaren de zonder meer bekendste webcampersoonlijkheid van die tijd, Corrie van cam@home nog eens voor een artikel geïnterviewd.
Ook maakte ik zelf een webcamsite, die met soms lange tussenpozen sinds 1999 in de lucht is. De aanleiding om daarmee te beginnen was een artikel waarin ik beschreef hoe je zelf zo’n site in de lucht kon brengen. Meestal was de camera voor mijn camera-site gericht op de drukke weg hier voor mijn huis, soms op mijn katten en soms op een combinatie van die beide. Dan weer had ik stilstaande beelden die eens in de zoveel seconden ververst werden, dan weer had ik in eerste instantie geïnspireerd door enkele webcam’s in Scandinavië die dat hadden, en een dergelijke camera van Fox News in het net daarvoor bevrijde Bagdad, een streaming camera. Ook had ik regelmatig meerdere webcam’s tegelijk op deze site
De beelden van mijn camera’s bleken vaak populair bij Nederlanders die al enige tijd in het buitenland wonen. Vooral bij mensen in oorden waar niet of nauwelijks koude seizoenen zijn, vallen de camera’s in periodes hier van herfst of met sneeuw erg in de smaak.
De huidige versie van de site, die na een pauze van ruwweg een jaar sinds ongeveer mei 2009 weer in de lucht is, heeft meerdere camera’s met bewegend beeld die gemaakt zijn voor bewakingsdoeleinden. Daarnaast heb ik enkele camera’s die eenmaal per vijf minuten een nieuwe foto laten zien.
Een paar weken geleden leek het me wel leuk om een nieuw element toe te voegen: geluid. Nou ja, helemaal nieuw is het niet. De site had ooit een streaming camera (bewegend beeld) met geluid. Die camera was gericht op de weg hiervoor, waar regelmatig brandweervoertuigen langs kwamen. Op een aangesloten scannertje voor politie- en brandweergeluid was op het geluidskanaal de communicatie van de brandweervoertuigen te ontvangen, zodat je van tevoren kon horen wanneer er een brandweervoertuig in aantocht kon zijn.
De microfoon met plopkap in plastic zak onder mijn raamkozijn cq. dakgoot
(de foto is aanklikbaar voor een vergroting)
Het nieuwe geluidsidee bestond hieruit dat de website het geluid dat buiten te horen is via internet hoorbaar zou maken. Over het privacy-aspect van zoiets had ik nagedacht. Het geluid loopt zo’n 1,5 minuut uit de pas met het beeld. Mensen die een praatje maken zijn zo gewoonlijk al uit beeld verdwenen als hun onverstaanbare gemompel nog te horen is. De condensatormicrofoon voor de buitengeluiden met plopkap en in een plastic tas heb ik opgehangen onder mijn dakgoot.
Ik was verrast door de dingen die ik hoorde. En ook door de dingen die ik niet hoorde. Regendruppels bijvoorbeeld zijn alleen bij hoge uitzondering hoorbaar. Net als wind, die heb ik eigenlijk nooit gehoord. Vogels hoor je bijna ook niet vaak, behalve een duif die een middag lang vlakbij de microfoon stond te koeren. Zelfs de plastic tas hoor je niet ritselen. Voor de rest was er veel verkeerslawaai. Heel veel verkeerslawaai. Gepraat hoorde je hooguit als geroezemoes zachtjes daar doorheen.
Tot een paar dagen geleden. ’s Avonds laat stonden er drie mensen bij de bushalte. Hemelsbreed een meter of 30 bij de microfoon vandaan. Door het late tijdstip (een uur of elf) was er op dat moment dus geen geen enkel verkeer. Glashelder en zonder iets te hoeven missen was het gesprek dan ook te volgen bij de bushalte, dat op net iets meer dan fluistersterkte gevoerd werd. Toen dit na zo’n anderhalve zin tot mij doordrong heb ik direct de stream uitgeschakeld. Daarmee was ook voor mijzelf het microfoongeluid meteen onhoorbaar. Dit was voor mij een grens over!
Door deze gebeurtenis was het microfoonexperiment ineens dus grotendeels aan zijn eigen succes ten onder gegaan. Ik ben een privacy-adept, dus die mag nooit in gevaar komen door zoiets. Bij de camera’s van de site is dat ook zo. Hoe hoog de resolutie van de camera’s ook is ingesteld, zo goed als nooit zal er een gezicht herkenbaar op te zien zijn. Hooguit is iemand te herkennen aan een bepaalde kleur kledingsstuk of misschien aan een houding. En meestal bewegen mensen en auto’s ook te snel door het beeld om nog herkenbaar te zijn. De camera’s met de hoogste resolutie op de site maken slechts eenmaal per vijf minuten een beeldje, waardoor er sowieso heel veel verloren gaat.
Ja en wat nu? Ik heb al overwogen om een timer op de microfoon te maken. Het is sowieso niet een experiment dat oneindig lang zo blijven lopen. Dat was vanaf het begin al duidelijk. Het was een aardigheidje. Experiment is één doel van de webcampagina. In het begin zag ik de site als functioneel onderdeel van de artikelen erover. Bij het artikel over hoe zo’n site op te zetten, konden lezers van het artikel via een link de resultaten van zo’n op dezelfde manier opgezette pagina bekijken. Toen later bleek dat de pagina naderhand door anderen bekeken bleef worden was het de amusementswaarde. Vaak ook had ik weer wat nieuws. En ik zie het tegenwoordig ook wel als een artistiek experiment. Een soort van conceptuele kunst. Daar val dat microfoonexperiment denk ik ook het beste onder de plaatsen. En dat het experiment, op zijn minst voor stille momenten is mislukt, is ook gewoon een fluxus-achtig onderdeel van deze semi-virtuele kunst.
Camera-pagina:
www.shorties.nl/webcam
Buitenmicrofoon (als ie in de lucht is):
http://www.shorties.nl/webcam/buitengeluiden.html
Categorie: life-log – plusminus 918 woorden – Deze column kan deels op fictie berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.