667. Raketbrandstof
667. Raketbrandstof
2 juni 2009
©2009, copyright: John Piek
Het is een beetje een onsmakelijk verhaal, maar ik heb de afgelopen week de totale schoonmaak van mijn darmenstelsel mogen beleven. Twee maal zelfs. Het begon eigenlijk een week eerder al. Het is hooikoortstijd, en ik had toen ik in het winkelcentrum was een zodanige astma-achtige aanval dat ik in paniek overwoog een willekeurig iemand te vragen me naar de dichtstbijzijnde huisarts te brengen. Het zakte af dus dat was niet nodig, en later bij de huisarts werd geconstateerd dat het een vrij extreme hooikoortsaanval geweest moest zijn.
Ik ben vervolgens naar de apotheek gegaan en ik kreeg daar pilletjes mee. Maar goed dat ik zo’n bewuste deelnemer in ons gezondheidszorgstelsel ben, want thuisgekomen bleek volgens de bijsluiter dat ik die, ondanks mijn vragen daarover toen ik ze kocht, niet in combinatie met de andere medicatie die ik voor hooikoorts krijg mag gebruiken. Met een pakje Vicks Blue en zeer diepbuigende excuses ging ik vervolgens toen ik ze ingeleverd had weer naar huis. Gelukkig is de apotheek hier vrijwel recht tegenover.
Een volgende aanval bleef uit, de van de hooikoorts vrijwel voortdurend rood-ontstoken oogleden en een schrale keel bleven. Afgelopen woensdag dus bij Appie Heijn maar een tweetal pakjes hoestpastilles gekocht, in de smaken drop en mentol. En een zakje zwart-wit-pastilles, om alle kwaad toch enigszins te kunnen verdrijven.
Eind van de middag had ik zin in een broodje. In de koelkast stond een aangebroken potje Sandwich Spread dat al zeker een week geopend was. Als ik me niet vergis staat er ‘Na opening drie dagen houdbaar’ op het potje en gewoonlijk mieter ik de substantie ook als het langer dan drie dagen open is gewoon weg. Of vaker nog: het haalt die drie dagen niet eens. Maar goed, mijn koelkast stond per ongeluk bij het opnieuw instellen op een temperatuur rond het vriespunt, en in het potje zat nog vrij veel, dus ik dacht ‘ik probeer het gewoon uit, gaat het mis dan doe ik dat nooit weer’.
Afijn, ik had het broodje dus nog niet achter de kiezen of toen begon het. Ik heb als kind regelmatig allerlei kinderziektes meegemaakt, dus ik ken het wel een beetje, maar de laatste jaren heb ik vrij stabiele darmen. Voor mij geen yoghurtdrankjes met vriendelijke bactieriën, want ik kan de klok er gewoonlijk zo al op gelijk zetten. Ik zal de details in deze column uiteraard verder onvermeld laten, maar ik had dit dus nog niet eerder meegemaakt. OK, kan gebeuren natuurlijk eigen stomme schuld. Weg die Sandwich Spread.
Of was het van die huismerk Albert Heijn hoestpastilles, smaak menthol die ik hiervoor nog nooit eerder had gehad? De tijd tussen de sandwich-smurrie en het gebeuren was dus eigenlijk toch wel een beetje kort. Ik had inderdaad flink naar de verpakking van die dropjes gegrepen, en ik moet zeggen ze waren een ware weldaad voor de keel. Afijn, het kan natuurlijk allemaal ook nog toeval zijn en gewoon berusten op een ergens opgevangen lelijk beest in de vorm van een in aerosol-vorm rondzwevende bacterie of een virus.
De ellende hield daarna de hele avond nog aan, en donderdag begon het alweer aardig op te knappen. Toen ik er ’s middags al zo goed als helemaal geen last meer van had nam ik nog een stuk of twee, drie van de hoestpastilles, zonder verdere ellende. Maar ik besloot toch de rest van de menthol-snoepjes maar in de container te doen.
Vrijdag had ik opnieuw kriebelhoest. En ik had dezelfde hoestpastilles in de smaak drop dus nog. Ik heb er wel bij nagedacht of het misschien toch niet van die dingen kwam, maar goed dan berustte het vast op een productiefout van de mentholversie. Met de drop-dingen was er ongetwijfeld niets aan de hand. Toch voorzichtig nam ik met een minuut of tien ertussen twee. Toen er daarop niets gebeurde besloot ik dat ze ‘veilig’ waren en de rest van de middag behoorde de kriebelhoest geheel tot het verleden. Ergens tussen drie en half vier gebeurde er wel iets anders. Het hele circus van een dag of twee ervoor begon dus nog opnieuw. Maar dan een factor vijf of zo zo erg. Ik begon me zorgen te maken, hypochonder als ik soms kan zijn. Dit was wellicht helemaal niet van de snoepjes. Ik had vast een tropische darminfectie opgelopen bij de pizza die ik twee weken geleden nog had gehad, of nog iets heel veel ergers.
Voor de zekerheid dus nooit meer dit soort hoestpastilles. Tot aan het eind van de avond hield de ellende aan. Net als op donderdag was de boel op zaterdag alweer behoorlijk tot rust gekomen, en tegen de avond was alles bijna weer genormaliseerd. Sinds die tijd geen hoestpastilles meer aangeraakt. En dus ook niet opnieuw last ervan gehad.
Wat ik vermoed is dat ik toch een flinke allergie heb voor een van de in de snoepjes aanwezige ingrediënten. Dat moet het haast wel zijn. Het is dát, of er was in deze partij van de antikriebelhoestbonbons per ongeluk een flinke scheut raketbrandstof terechtgekomen….
Categorie: life-log – plusminus 824 woorden – Deze column kan deels op fictie berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.