Verwijder.me!

724. Gewoon een vraag

2 mei 2010
©2010, copyright: www.johnpiek.com

Deze week had ik als bedrijf wat informatie nodig over wetgeving. Niet zo belangrijk wat het nou precies was, want het was een kleinigheid maar korte tijd geleden moest ik bij de Kamer van Koophandel waar je dit soort vragen kwijt kunt heel lang wachten, en het antwoord kwam toen uiteindelijk alsnog niet.

Dus belde ik het Juridisch Loket. Die geven in mijn ervaring hele goede adviezen, gratis en ook direct. Nou het antwoord was inderdaad heel direct: ze waren er alleen voor particulieren en niet voor bedrijven, en ook al probeerde ik nog dat ik ZZP-er was, een officieel antwoord kreeg ik niet. Off-the-record en zonder garantie hielp hij me toch nog een eind op weg en zei vervolgens dat ik het bij de Kamer van Koophandel moest proberen voor een definitief antwoord.

Toen ik met mijn bedrijf nog maar kort was begonnen zat de Kamer van Koophandel tegenover het station van Amersfoort. Ik herinner me nog dat de man me niet wilde inschrijven omdat hij in zijn werkweek al zoveel zinloze starters langs zag komen, zo zei hij. Maar ik liet me niet wegsturen en sindsdien ben ik een bedrijf. Tegenwoordig is de kamer al tweemaal gefuseerd, en ondanks dat ik vlakbij de Amersfoortse vestiging zit moet ik voor vrijwel alle zaken een nummer in Almere bellen.

De afdeling die ik moest hebben nam, zo zei de telefoniste hun toestel niet op. Ik laat me de laatste tijd in zo’n geval vaak in de wacht zetten, maar na 25 minuten wachten met de telefoon op handsfree terwijl ik gewoon verder werkte hield ik het toch voor gezien. Een vroege lunchpauze daar in Almere.

’s Middags probeerde ik het opnieuw en toen ik andermaal een kwartier in de wacht gestaan had, en de telefoniste me zich van eerder die dag bleek te herinneren zei ze: “Dan probeer ik het wel even op een andere manier.” Dat hielp. Binnen anderhalve minuut had ik iemand aan de telefoon. Ik stelde me voor dat de persoon in kwestie nabij de balie van de telefoniste met een collega had staan praten en in die anderhalve minuut naar haar bureau gelopen was, maar ik weet natuurlijk niet of dat klopte.

Een ongeïnteresseerde jonge vrouw die niettemin de indruk maakte dat ze wist waarover ze het had nam ongemotiveerd mijn vraag op. “Daar héb je weer zo iemand,” zo moet ze haast gedacht hebben, en vervolgens ontstond een discussie omdat ik zei dat de regel op een bepaalde manier in elkaar zat, maar wilde weten of dat in een bepaald uitzonderingsgeval ook zo was. Zij bestreed dat wat ik veronderstelde waar was en was daar niet vanaf te brengen. Zo’n hekel heb ik daaraan. Ik ben doorgaans redelijk op de hoogte, maar omdat zij van een verkeerde veronderstelling uitging wilde ze op het vervolg van mijn vraag niet ingaan. Niet dat ik er op dat moment overigens veel vertrouwen in gehad zou hebben als ze dat wel gedaan had.

Uiteindelijk moest ik eerst onvriendelijk worden voordat ze toezegde me te willen terugbellen nadat ze uitgezocht had wat het antwoord was op mijn vervolgvraag. Dat kon een paar uur duren.

Na tien minuten had ik haar weer aan de lijn. Tot haar verbazing moest ze toegeven dat wat ik veronderstelde wel degelijk waar was. En om die reden kon ze ook een zinnig antwoord geven op de vraag waarmee ik in eerste instantie had gebeld. Mooi. Ze kon bovendien aangeven waar ik dat alles op de KvK-website terug kon vinden, wat dus nog niet eenvoudig leek.

Categorie: life-log – plusminus 590 woorden – Deze column kan deels op fictie berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.