Columns

e-mail 

784. Geld als water - omnibus

30 november 2011
©2011, copyright: GoHansBrinker.com

Ik ga echt geen gewoonte maken van het recyclen van mijn eigen oude columns, hoewel ik dat geloof ik gisteren ook al schreef, maar er schoot me afgelopen week nog een oud onderwerp waarover ik ooit schreef te binnen. Een maand geleden, op 27 oktober namelijk werden in de Tweede Kamer milieuvriendelijke waterkoelers van het bedrijf Ological (http://ological.nl/) in gebruik genomen. Eerder al werden de dure flesjes mineraalwater er door middel van de motie Verburg in de ban gedaan. Dit om kostentechnische en om milieuredenen.

Veel kamerleden misten het water met bubbels en dat wordt met de door Vewin en Dunea namens de drinkwatersector en de leverancier aangeboden waterkoelers ondervangen. 

Deze waterkoelers werken met het uitstekende Nederlandse kraanwater, dat zich eigenlijk in niets (ook niet qua smaak) onderscheidt van de per twee liter of minder verkochte watertjes. Tenminst, dat is op drie dingen na: in de flesjes zit er soms koolzuur in, kraanwater heeft dat niet. Water in flesjes kost doorgaans meer dan 100 maal zo duur, en water in flesjes is uiterst milieuvervuilend, omdat het verwerkt, verpakt en apart vervoerd moet worden.

Ik schreef naar aanleiding van het TV-programma "De Keuringsdienst van Waarde" in 2004 al eens onder de titel "Geld als water" twee columns over dit onderwerp. Ook schafte ik zelf een apparaat aan om koolzuur aan kraanwater te kunnen toevoegen. De columns leverden destijds vele reacties op van mensen die dat ook wilden. Ik kan het iedereen aanbevelen. Het water met koolzuur smaakt echt gewoon goed, en ook beslist niet anders dan dat in flessen. Behalve bovengenoemde voordelen levert het voor mij, net als bij veel anderen nog een extra voordeel op: het scheelt een hele hoop gesjouw, omdat ik uitsluitend per fiets mijn boodschappen doe.

Hieronder ter lering ende vermaeck nogmaals de beide columns van nu zeven jaar geleden. Ik ga daarbij niets zeggen waarbij ik woekerwinsten of dingen als het verkopen van koelkasten aan eskimo's of zo ga noemen. Of gebakken lucht. Niks ten nadele van de leveranciers van al deze peperdure watertjes. Maar denk zelf voor de aardigheid maar eens goed na....

Categorie: opinie - plusminus 348 woorden - Deze column kan deels op fictie berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.

  
Posted on Thursday, July 08, 2004 2:08 AM

Column
copyright: John Piek - www.shorties.nl

tweehonderdvierenvijftig, 8 juli 2004
 

Geld als water...

Consumenten wordt maar al te vaak een rad voor ogen gedraaid. Zoals merkkleding in dezelfde ateliers in slechtbetaalde landen wordt gemaakt als die veel goedkopere van de Wibra of van Zeeman, zo wordt ons met veel meer producten een mooi oor aan genaaid. Neem bijvoorbeeld SMS. Dat was ooit een niet al te waardevol geacht bijproduct van het mobiele telefoonbedrijf. De oorspronkelijke bedoeling ervan was, om klanten op de hoogte te kunnen brengen van eventuele storingen, of om ze via die weg selectief reclame te kunnen versturen of nieuws- en weerinformatie. Niemand heeft kunnen bevroeden hoe populair die slechts 160 tekens lange berichtjes eerst onder pubers en later ook bij andere leeftijdscategorieën zouden worden. Wat niet veel mensen weten, is dat SMS-jes versturen oorspronkelijk ook gewoon gratis was. Toen ik in 1997 mijn abonnement bij Libertel, het huidige Vodaphone nam, was dat bij dat bedrijf al niet meer het geval. Maar bij diverse bedrijven in de omliggende landen was dat echter nog wel zo. De servers voor die berichten waren ook helemaal niet afgeschermd voor niet-klanten van het bedrijf, ook Libertel liet het gebruik van die 'vreemde' servers gewoon toe en zo kon ik, nadat ik een ander servernummer dan dat van mijn eigen provider in mijn mobieltje had getikt, via een Duitse aanbieder nog lange tijd gratis SMS-jes versturen. Die server had bovendien nog allerlei extraatjes die je pas de laatste tijd opnieuw ziet opduiken, zoals bijvoorbeeld een ontvangstbevestiging. Pas enkele jaren later blokkeerde Libertel de mogelijkheid om van andere dan hun eigen SMS-server gebruik te maken. SMS en haar opvolger MMS zijn nu belangrijke winstmakers voor de huidige mobiele telefoonbedrijven. Maar de vraag blijft natuurlijk: is het redelijk om geld te vragen voor iets dat je eerst zo waardeloos vond dat je het gratis aanbood? Daarbij is het ook nog zo dat de berichtjes nauwelijks een belasting vormen voor het telefoonnetwerk: de spraak op een mobiel netwerk wordt opgeknipt in kleine pakketjes, zogenaamde packets. Een SMS-je is in feite niets anders dan één zo'n packet. Voor een enkel telefoongesprek worden er daarvan vele duizenden heen en weer gestuurd. Eén zo'n SMS-je dat slechts in één richting gaat, en dat bovendien niet zoals een telefoonpacket exact op tijd hoeft aan te komen, vormt voor het systeem een volstrekt te verwaarlozen belasting. Je zou haast geld terug moeten krijgen om dat je het niet op een meer verkwistende manier doet.

Het RVU televisieprogramma De Keuringsdienst van Waarde stelt regelmatig dit soort dingen aan de kaak. Zo blijkt in een uitzending van de afgelopen week een product als kruidenmix volgens het programma niets anders te zijn dan een manier om zout, dat bijna niets kost, voor het veertigvoudige bedrag dat het gewoonlijk oplevert te verkopen. Niet alleen bestaan de meeste kruidenmixen voor het grootste deel uit zout en voor slechts een klein beetje uit andere toevoegingen; de fabrikanten hanteren daarnaast een strikte geheimhouding voor wat betreft het aandeel zout dat er werkelijk in het product zit. Anders zouden ze de receptuur aan concurrenten verklappen, zo luidt de smoes, maar het maakt ze daarmee natuurlijk niet minder verdacht. Ook de zoutfabrikanten zelf verzinnen trouwens steeds meer manieren om hun zout voor een vele malen hogere prijs te kunnen verkopen. Bijvoorbeeld door zogenaamd gezonde varianten aan te bieden, waaraan allerlei extra mineralen zijn toegevoegd.

Bijna jaarlijks duiken er wel weer berichten op, dat in veel horecagelegenheden apparatuur zou staan dat aan gewoon leidingwater koolzuurgas toevoegd, zodat het vervolgens als duur mineraalwater kan worden verkocht. Veel mensen zijn daar ieder keer dan weer verontwaardigd over. Sinds de eerste berichten van die strekking, een paar jaar geleden, zijn veel horecagelegenheden ertoe overgegaan om het bronwater aan tafel uit een klein flesje in het glas te schenken. Bij slechts een enkel bedrijf wordt trouwens pas aan het tafeltje de kroonkurk van het flesje gehaald, hoewel dit natuurlijk ook nog lang niet garandeert dat het dan wel echt mineraalwater is.

Maar wat is precies mineraalwater? Een veelgehoord verhaal is dat sommige stadskinderen niet zouden weten dat melk niet in een fabriek gemaakt wordt, maar van koeien afkomstig is. Iets soortgelijks geldt ook voor bron- of mineraalwater. Want dat ook de garantie dat het een echt flesje mineraalwater betreft nog helemaal niets zegt, bleek uit de uitzending van de 'Keuringsdienst' van twee weken geleden. De mineraalwatermerken Bar le Duc (Utrecht) en Sourcy (Bunnik) komen beide op enkele kilometers afstand van elkaar uit hetzelfde waterreservoir geborreld, een grondwaterlaag op 127 meter diepte. Eigenlijk worden ze opgepompt. Zo'n bron is dus gewoon een buis die net als bij een olieboring de grond in wordt gedreven, en waar dan water van dertigduizend jaar oud uit naar boven komt. In het programma kwam ook iemand van het waterleidingbedrijf in Bunnik aan het woord. Die vertelde dat hun eigen bron slechts enkele honderden meters van die van Heinekendochter Vrumona, de producent van Sourcy , verwijderd ligt. De beide oppompstations liggen aan weerszijden van de snelweg bij het plaatsje. Het water van het waterleidingbedrijf wordt precies even diep als dat van Sourcy opgepompt, ook weer uit hetzelfde dertigduizend jaar oude reservoir. In het laboratorium van het waterleidingbedrijf is voor de grap een keer het leidingwater uit Bunnik vergeleken met verschillende soorten bron- en mineraalwater uit de Vrumona-fabrieken, en wat dacht je wat? Op het bij sommige varianten toegevoegde koolzuurgas na bleek de samenstelling bij analyse volkomen identiek te zijn! Het enige verschil met gewoon kraanwater blijkt dus te zijn dat het water uit de fabriek in flesjes is gedaan, en dat er eventueel koolzuur aan is toegevoegd. Als je in Bunnik woont tenminste. Het water uit de fles is wel zo'n 1000 maal zo duur als het water uit de kraan voor 97 eurocent per kuub, en je moet er nog voor naar de supermarkt ook. Over klantbedrog gesproken...

Maar goed, in Amersfoort, waar ik woon, komt ook heel lekker water uit de kraan (ik vind het zelfs lekkerder dan Spa Blauw). Mede om die reden heb ik al enkele jaren steevast een drietal PET-flessen in mijn koelkast staan, waar ik vers leidingwater in heb zitten. Dat is wat ik meestal drink. Zoals de tv-reclame van één van de bekende mineraalwatermerken al zegt: 'En kan onbeperkt gedronken worden'. Overigens is dat laatste ook niet helemaal waar. Schoon water is eigenlijk alleen maar bij een andere dosering giftig dan andere stoffen. Ook van water bestaat er een dodelijke dosis. Alleen koop je die bij de Bar-le-Duc's, de Chaudfontaines, de Spa's en Sourcy dus niet voor 1 euro...

jp

Categorie: opinie/politiek

N.B. Deze column berust deels op fictie. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.
  

Posted on Friday, July 16, 2004 1:35 AM
  
  
Column
copyright: John Piek -
www.shorties.nl
tweehonderdzesenvijftig, 16 juli 2004
 

Geld als water... (2)

Eigenlijk was na het vorig deel van deze column alles wel verteld, maar er zijn sinds toen wat dingen gebeurd die het vermelden waard zijn. Deels was ik geërgerd, omdat ik me niet graag laat neppen door water dat gewoon uit de kraan kan komen, heel duur in flessen te moeten kopen vanwege het toegevoegde koolzuurgas. Geërgerd was ik ook omdat je die flessen daarbij zelf nog moet aanslepen. Daarom zocht ik al een tijdje naar een oplossing om water zelf van koolzuur te kunnen voorzien. 's Zomers drink ik namelijk het liefst water met koolzuur erin, en ik koop dan meestal kleine halveliterflesjes Spa, omdat bij zo'n grote op het laatst de prik eruit is, en dan is het niet meer lekker.

Ik kan redelijk goed zoeken op internet, maar iets waarmee dat kon, koolzuur aan leidingwater toevoegen, heb ik met al mijn geGoogle niet kunnen vinden. Alleen ergens op een forum, waar wat mensen over een apparaat discussieerden, maar die daar niet tevreden over waren, omdat er zoveel minder 'prik' in terechtkwam dan in Spa met bubbels. Van alles geprobeerd, groothandels gebeld, maar niemand die iets wist of zelfs maar terugbelde om mijn vraag te beantwoorden.

Om de precieze prijs die ik voor mijn drinkwater betaal voor vermelding in mijn vorige water-column te achterhalen, heb ik maar eens gekeken op de site van mijn eigen waterleidingbedrijf Hydron. Die bleken zowaar onder de naam 'De verkoeling' een waterkoeler aan te bieden voor gebruik in bedrijven. Een interessant apparaat, dat gewoon op de waterleiding wordt aangesloten, zodat je niet van die lastige zware (en vast ook dure) containers nodig hebt. En bovendien kon de duurdere versie ook koolzuur aan het water toevoegen.

Daar heb ik vervolgens prijsinformatie van opgevraagd. Zoals al verwacht was het te duur voor een eenmanskantoor, zoals ik hier heb, maar ik kreeg van degene die ik er sprak wel de tip om eens te kijken op www.sodaclub.nl. Daar staat reclame op voor een apparaat dat ik eigenlijk ook altijd voor geldklopperij heb gehouden. Maar dit apparaat om zelf thuis frisdrank te maken deed daarnaast wel precies wat ik wilde. Ik geloof dat de leverancier het gebruik dat mij voorstond niet echt aanmoedigde. In de winkel waar ik het apparaat kocht was de verkoper zelfs bang dat ik in het bijzijn van andere klanten sprak van het namaken van mineralwater of Spa. Liever verkoopt de fabrikant natuurlijk alle bijbehorende (niet te goedkope) vruchtensmaakjes, waarvoor ook een groot display voor in de winkel stond. Maar met de Soda Club is dus wel degelijk een niet van echt te onderscheiden Spa- of Sourcy- of Bar-le-Duc-met-bubbels-imitatie te maken. En als je ervan houdt zelfs met nog veel meer bubbels erin ook. Dat kun je namelijk zelf doseren.

De kostenbesparing bleek fenomenaal. Het apparaat in de goedkope versie kost 43 euro. Daar komt 20 euro bij voor het statiegeld van de koolzuurpatroon, maar de prijs is inclusief 425 gram koolzuur. Met die 425 gram kun je tussen de 50 en 60 liter water van koolzuur voorzien, waarna je je patroon voor 8,95 omruilt tegen een volle. Als je de aardigheid van het apparaat af hebt, of je dankt hem anderszins af, krijg je bij inlevering van de lege patroon je 20 euro weer terug. Aanvullende kosten zijn de bijbehorende PET-flessen. Daarvan zitten er bij aankoop wel twee bij, maar die kun je niet eeuwig gebruiken, en twee nieuwe flessen kosten dan ook 8,95. Een snel rekensommetje leerde mij dat ik de aanschafprijs bij mijn eigen Spa-consumptie in een warme zomer in tussen de 15 en 17 weken al heb terugverdiend. Bovendien hoef ik niet meer met de flessen te sleuren (of ze door Albert.nl te laten bezorgen) Anderhalf uur na de tip die ik erover kreeg, had ik het apparaat al hier in huis staan. Ik heb er tot nu toe iedere dag van gedronken. En ik proef nog steeds echt het verschil niet.

jp

Categorie: opinie/politiek

N.B. Deze column berust deels op fictie. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.

.  .

vorige column - archief - home