781. Doodeng en dichtbij

27 november 2011
©2011, copyright: GoHansBrinker.com

Ik heb er geloof ik wel eens vaker over geschreven, maar het is iets dat mij destijds nogal aangreep, en dat bovendien uiteindelijk zelfs voor mijzelf heel griezelig werd. Ik kan er inmiddels na zoveel jaar (het gebeurde allemaal als ik me niet vergis in voorjaar 2007) ook wat met gepaste afstand naar kijken.

Ik had oorspronkelijk twee katten. Witje en Simoon. Die verschilden een half jaar van elkaar (Witje was de oudste). Was, want Witje is er niet meer. Witje was plotseling ernstig ziek. Ik merkte dat op een donderdag, toen ze 's avonds ineens haar eten niet lustte. Witje had een voedselallergie, dus ik was er wel aan gewend dat ze zich soms niet lekker voelde. Toch ging ik 's ochtends daarop met haar naar de dierenarts, misschien moest ze weer een anti-hystaminicum-injectie hebben. De dierenarts zag meteen dat het bijzonder ernstig was. Ik heb bij wat er in de uren daarna gebeurde honderden euro's uitgegeven om haar er bovenop te krijgen, maar het lukte niet om Witje met wie ik zeer close was te redden. De nacht van zaterdag op zondag is ze rond twee uur overleden. 

In de weken ervoor had ik totdat ze die donderdagavond, zeer ongewoon, zelfs niet een hapje tussendoor wilde. niets aan haar gemerkt. Het enige wat me wel was opgevallen is dat ze eerder nooit makkelijk op schoot wilde. Ik moest haar eigenlijk altijd oppakken, en als ik haar dan op schoot zette was het goed. Kort voordat ze ziek werd, was ze een aantal keren zeer verrassend op mijn schoot gesprongen, kroop dan tegen me aan en bleef lange tijd zo bij me. De dierenarts zei later dat ze vermoedelijk al ziek was of voelde dat er wat was, en op deze manier steun zocht bij mij.

Vervolgens merkte ik in hetzelfde weekend dat Simoon, die altijd veel afstandelijker tegenover mij was hetzelfde had als Witje. Van alles heb ik geprobeerd om haar erdoorheen te slepen. Ze heeft daarbij lange tijd prednison gekregen, waardoor ze in korte tijd veranderde van een zeer slank katje in een katje met enig overgewicht. 

Simoon die doorgaans bijna wantrouwend tegenover mij was, begreep duidelijk erg goed wat ik voor haar gedaan had. In de drie maanden dat ik haar zo vertroetelde waren wij erg naar elkaar toe gegroeid. Veel eerder dan de bedoeling was, kreeg ik een nieuwe kitten. Ik wilde niet zo snel nadat Witje weg was een andere kat, maar het meisje dat ik over een nestje kittens gesproken had, zette mij zonder dat ik had aangegeven dat ik dat wilde op de lijst voor zo'n beestje. Dat leek op dat moment erg leuk, en het nestje was op het moment van noteren nog niet geboren. Daarom dat ik het maar zo gelaten heb. Geen spijt, want ik heb er inderdaad een erg leuke kat bij (Frederique).

Wel groot was de ontzetting bij Simoon toen ik weken later met dat andere katje het huis binnenkwam. Vermoedelijk zag Simoon dat toch als een soort verraad. Op slag was ze weer afstandelijk tegenover mij, hoewel niet zo sterk als eerst. Slechts één kat is natuurlijk ook een totaal andere dynamiek dan twee. Het draaide in een paar maanden ook wel bij. Simoon is sindsdien intussen een stuk meer op mij gesteld dan destijds toen Witje er nog was.

Het verhaal is nog niet uit, want toen Witje net was overleden wilde de dierenarts wel graag weten wat ze nou gehad had. Dierenartsen zijn hier gewoonlijk ook erg in geïnteresseerd, omdat er toch nogal wat besmettelijke ziekten onder gezelschapsdieren rondwaren. Die vrijdag waren in een poging Witje te reden allerlei tests gedaan in verschillende laboratoria, uiteindelijk die middag ook nog met spoed in het diergeneeskundig laboratorium van de universiteit in Utrecht.

De eerste verdenking was dat het erg op stralingsziekte leek, maar de dierenarts veronderstelde dat ik hoe dan ook niet in aanraking met radioactiviteit geweest zou zijn. Ik zakte zowat door de grond toen ik dat hoorde. Er ging zo'n schok door me heen omdat ik zo'n zes weken voordat Witje zo plotseling was overleden via eBay een aantal elektronica-onderdelen had gekocht in de veronderstelling dat die uit Engeland kwamen. Ze kwamen echter uit Oekraïne, een land waar je op dat moment vanwege de vele malversaties geen eBay-account kon krijgen. Toen ik het pakje binnen kreeg heb ik half lacherig het afzenderadres opgezocht. Het bleek uit Slavutych te komen. Ik schrok toch wel een beetje toen ik vervolgens ook op internet las dat het stadje de nieuwste stad van Oekraïne was, op zo'n 45 km vanaf de kernreactor Tsjernobyl. Slavutych is vanaf 1986 als volledig nieuwe stad gebouwd om de 25.000 mensen te huisvesten die door de ramp met de kernreactor niet meer naar de plaatsen Tsjernobyl en het nabijgelegen Prypjat terug konden.

Toen ik dat gevonden had heb ik van een bekende een gevoelige geigerteller geleend, maar ik heb bij alles wat ik zocht zelfs geen tikje aan extra radioactiviteit kunnen vinden. De geigerteller deed het wel. Zelfs de achtergrondstraling van de gipsblokken gebruikt voor de tussenmuren in mijn huis kon ik meten.

In die tijd handelde ik een klein beetje in de wat grotere -elektronica-onderdelen en onder andere in morseseinsleutels en er kwamen dus wel meer zendingen binnen. Dat er dingen uit andere streken in Oekraïne binnenkwamen was ook niet ongewoon. Ook is het twee keer gebeurd dat een pakje dat uit de VS kwam door de Amerikaanse douane verdacht werd gevonden. Het werd dan niet per vliegtuig verstuurd, maar van een sticker "SURFACE TRANSPORT ONLY!" voorzien, en vervolgens deed de zending er per boot niet een of twee weken over maar zes tot tien weken.

De echte oorzaak van het doodgaan van Witje en de drie maanden ziekte van Simoon is nooit gevonden. Wel zijn een aantal dingen uitgesloten zoals heel zeker straling, dat correspondeerde uiteindelijk niet met het bloedbeeld dat van Witje die laatste dagen was aantetroffen. Ook een aantal andere mogelijk giftige stoffen zoals dioxine waren het niet. Vanwege het feit dat ik heel wat verstuur en ook binnenkrijg heb ik altijd een aardige hoeveelheid verpakkingsmateriaal onder mijn trap liggen. De katten vinden dat geweldig, en spelen ook vaak tussen die dozen. Dat doen ze overigens ook nu nog. Mogelijk is er toch iets wat daartussen heeft gezeten. Ik heb in die tijd wel alle dozen heel snel weggedaan. In de jaren daarna is uit nieuwsberichten duidelijk geworden dat containers op grond van Europese regels vaak (tegen ongedierte) worden 'gegast'. Niet altijd gebeurt dat in de juiste dosering en ook wordt niet altijd het gifgas naderhand weer in voldoende mate uit zo'n container weggeventileerd. Achterblijvende gassen hebben in de afgelopen jaren diverse havenmedewerkers in Nederland ziek of blijvend invalide gemaakt. Het is niet gezegd dat dat het is, maar het zou kunnen dat dat het is wat Witje en Simoon is overkomen.

Die maandag adviseerde de dierenarts mij om een uitgebreid bloedonderzoek bij mijzelf te laten doen. Dat heb ik inderdaad gedaan. Ook nog naar het bloedbeeld dat pas later na haar overlijden bij Witje was vastgesteld. Bij mij is gelukkig verder niets aangetroffen. Ofwel heb ik er geen gevolgen van gehad, ofwel in zeer minieme mate. Maar goed het komt dan wel dichtbij...

Categorie: life-log - plusminus 1206 woorden - Deze column kan deels op fictie berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.

N.b. Ik heb de laatste week heel wat reacties op deze columns gehad, en op de terugkeer ervan. Iedereen erg bedankt daarvoor. Ik waardeer dat niet alleen erg, ik heb dat eigenlijk ook wel een klein beetje nodig bij de motivatie, en het helpt daardoor ook bij nieuwe inspiratie!

  .