770. Een stukje grond bij mijn huis

18 november 2011
©2011, copyright: GoHansBrinker.com

Er is een kwestie die me nogal intrigeert. Toen ik hier kwam wonen werd mij door een opzichter namens de verhuurder gevraagd om in een klein stukje grond bij mijn huis planten te zetten omdat dat bij mijn huis zou horen. Dit huis werd op dat moment nieuw opgeleverd. Er lagen toen ik hier kwam wonen ook nog bijna nergens klinkers of tegels, ook de weg hier voor het huis langs waar wel al om het half uur al bussen stopten was zand cq. modder, afhankelijk van het weer. Een paar weken na dit verzoek van de opzichter vond ik toen ik uit mijn werk kwam ineens een fietsensteun en klinkers op die plek. Ik heb er verder niet meer vaak aan gedacht, maar ik vond het wel een interessante kwestie. Hoort dat stukje grond nu bij mijn huis of niet?

Meerdere keren heb ik het aan de woningbouwvereniging gevraagd vaak als ik ze ergens voor nodig had, maar zo snel konden ze me ook niet helpen, en ach zo belangrijk is het ook niet. Ik wil voor een antenne die ik heb nog eens een stuk koper als aardleiding in de grond drijven, en was het dan niet handig als dat op eigen terrein gebeurde? De gedachte om er nog eens wat planten in te zetten leek me door de jaren heen ook wel leuk, maar ik weet niet of dat wat bij mij zou worden. Groene vingers heb ik niet, meermalen is mij zelfs een kamerplant als een sansevieria door verwaarlozing ontvallen.

In eerste instantie zette ik mijn afvalcontainer meestal in de berging onder mijn woning, maar omdat iedere bewoner dat doet, het aantal containers dat ik heb inmiddels van één tot drie is toegenomen en mijn berging inmiddels tot een soort van rommelhok is verworden ben ik die later ook maar op het stukje "eigen" grond gaan zetten. De kwestie bleef echter jeuken. Vorige week heb ik er maar weer eens met de woningbouwcorporatie over gebeld. Of ze dat nog boven tafel konden krijgen. De telefoniste reageerde in tegenstelling tot de eerdere keren dat ik het vroeg bijzonder enthousiast. Ze belde korte tijd later terug dat een opzichter van de corporatie die over de groenvoorziening rond deze huizen gaat contact met mij op zou nemen en hij zou de zaak uitzoeken en met mij samen bekijken.

Twintig minuten later ging mijn telefoon. De opzichter. Dat was nog eens snel werken! Of ik thuis was? Nu? Jawel, dan dan sta ik zo direct bij je aan de deur. Wow! Maandagochtend half tien.

Inderdaad was hij er toen ik na mijn schoenen aangetrokken te hebben de trap af naar beneden liep. Hij had zelfs een uitgeprinte situatieschets bij zich. Het hele stuk grond over de breedte van het rijtje huizen was van de corporatie, dat was zeker. Maar of het bij het huis hoorde? "Iedere bewoner heeft het toch zo, met die containers daar, dat lijkt me duidelijk." Ja, ho even, maar zo'n gewoonterecht wil toch nog niet zeggen dat het dan zo ligt? Het gaat me er niet zozeer om dat ik er wat mee wil doen. Ik wil het gewoon weten. Ik wil er een column over schrijven. Om kort te gaan, hij had er niet veel zin in, was niet onvriendelijk wilde graag helpen, maar was duidelijk liever met het oplossen van conflicten tussen buren bezig dan met stoffig en in zijn ogen misschien wel onnodig archiefonderzoek ten behoeven van zo'n stukje tekst. Die aardleiding was eigenlijk vrijwel zonder twijfel wel OK, ik moest het wel even op papier vragen. Maar wat die grond betreft, richt u toch liever uw aandacht ergens anders op....

Misschien was het ook wel dat hij niet wilde omdat hij toch bang was dat er één huis net iets anders uit zou gaan zien, of misschien zag hij in gedachten wel een (in de ogen van zo'n corporatie) ongewenste partij aan wilde guerillatuintjes ontstaan. Ik snap het wel. Maar nou weet ik het nóg niet. Wat ik eigenlijk stiekem toch al bijna 20 jaar wil weten.

Het stukje grond waar het in de column om gaat (met rood dwars door de containers aangegeven. Op de voorgrond de stoep (gemeentegrond), de deur rechts is de berging van mijn buurman die net als ik bovenaan de trap woont, maar dan rechts van de trap. De tegels lagen op het moment van de vraag van de opzichter in 1988 al voor de deur van mijn berging. Vanaf precies de linkerkant van de deur tot aan het fietsenhekje, waar gedeeltelijk nu mijn drie containers staan was destijds zand. Nu liggen daar nog steeds de klinkers, die dus een verschil in soort terrein aangeven ten opzichte van de tegels voor mijn deur. Mijn naaste buurman is overigens zo netjes om zijn drie containers, net als ik vroeger had in zijn berging te plaatsen.

Dezelfde situatie van bovenaf gezien.

Categorie: life-log - plusminus 675 woorden - Deze column kan deels op fictie berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.