760. Zijn katten nou wel echt zo leuk?

12 juni 2011
©2011, copyright: GoHansBrinker.com

Wie vaker mijn columns leest weet dat ik drie katten heb. Elk zeer verschillend. Simoon is de oudste. Een dame met een persoonlijkheid. Klein en zeer gespierd, en met een sterke mening. Frederique is de zachtaardigste van de drie. Een echte lieverd, maar met een sterk eigen willetje en kan als ze haar zin wil doordrijven erg 'kattig' zijn. Martine is de jongste, het kleintje. Dat is ze echt, al is ze in formaat toch echt van de drie de grootste. Martine is een deugniet. Maar tegelijk een enorme goedzak. Ik kan haar oppakken en 's winters als ik tv wil kijken als een warme sjaal in mijn nek leggen. Ze vindt het prachtig, en spint van plezier. Op haar rug op mijn schoot leggen, ze vindt het prima. Ik kan haar als een baby wiegen, alles vindt ze prachtig. Martine is in een vorig leven ongetwijfeld een voetfetisjist geweest. Haar fascinatie voor voeten, en met name tenen grenst aan het idiote. Ze bijt altijd heel graag, maar bijt nooit door. Geen schrammetje loop je ervan op, maar het is wel eens lastig als ik met mijn handen vol met lege borden naar de keuken loop, en er duikt vanachter een deur een grote kat tevoorschijn die ineens in mijn grote teen bijt. Supergrappig is dat Martine dus absoluut niet tegen kietelen kan. Dat heb ik nooit eerder bij een kat gezien. Ze maakt er geen geluid bij, maar het spartelen en afweren en de mimiek erbij zijn volkomen hetzelfde als bij mensen.

Katten hebben ook een downside. Vorige week bijvoorbeeld. Martine lag in het hangmatje dat ik (een paar krabplanken er naartoe) vlakbij het plafond gemaakt heb. Vervolgens moest ze kotsen. Nee niet het hangmatje smerig maken. Ik zag het van een afstandje maar was er te laat bij om nog te kunnen ingrijpen helaas (maar ja wat had ik kunnen doen?)

Barff, ging het. Projectielbraken noemen medici dat, als het mensen overkomt. Het was een kleine haarbal en nog heel veel meer. Ik zal niet in detail treden, maar het zat zelfs vier meter verderop in de keuken nog tegen het behang. Gelukkig was ik niet met eten bezig. Het serviesgoed dat al schoon op het aanrecht stond heb ik voor de zekerheid opnieuw gedaan.

Het is niet alleen Martine hoor die mijn ergernis kan opwekken. Maar het is wel Martine die een van meest vervelende vormen voor mij van kattenmisdragingen kent. Martine voelt haarfijn aan wanneer ik inspiratie heb om te schrijven.

Ik laad mezelf gewoonlijk op om te kunnen schrijven. Ik bereid dat voor, kom in de juiste (rustige) stemming en schrijf als het verhaal dan uiteindelijk op komt borrelen de hele handel dan zo snel mogelijk op. Iedere verstoring is op zulke momenten dus uiteindelijk bijzonder onwelkom. Martine heeft het (hoe dat mogelijk is weet ik niet) exact door wanneer dat kritische moment is, net voordat ik zover ben dat ik het verhaal op wil schrijven. Eerst hoor je dan een klagerig piepje dat omdat ik weet wat er daarna komt al enorm verstorend zijn kan. Vervolgens wordt het indringender, en doe ik dan niets dan gaat ze, wat ze anders zelden doet, spullen slopen. Haar proberen te pakken is op die momenten zinloos. Ik half van de stoel ben opgestaan zit ze al lang en breedin de bergruimte achteraan op mijn overloop ergens achter waar ik haar dus nooit te pakken krijg. Soms zie ik op de trap nog net een klein plukje staart verdwijnen, maar meestal niet. Dat heeft me al heel wat columns gekost die alsnog niet doorgingen of die uiteindelijk niet goed genoeg werden bevonden. En ook in mijn werk is het wel eens te merken doordat de kwaliteit er soms onder tijdsdruk onder leidt.

Het is haar niet af te leren, en elke keer haar opsluiten als ik ga schrijven is vanwege hoe vaak dat ik dat doe dus ook niet haalbaar of op zijn minst vanuit diervriendelijkheid dus niet verantwoord. (Achter het behang plakken wil ik wel, maar dat heeft ook al op een aantal plaatsen door kattenklauwtjes averij opgelopen). Het beste is natuurlijk negeren, maar punt is dat ik niet niets kan doen. Ze heeft bijvoorbeeld al voor een paar honderd euro aan kabels doorgebeten, en heeft ook al twee keer een levend 230 volt snoer grotendeels doorgekauwd.

Ze wil verder op dergelijke momenten ook niets. Ze doet het ook als ze bolle wangen heeft van het vele eten of als ik net een half uur met de katten met speeltjes heb lopen te ravotten. Het is ofwel aandacht die ze dan toch nog wil, of ze is slim genoeg om te weten dat ze me daarmee kan pesten. Verder geloof ik dat ze ook de spanning op die momenten dat ze de trap op vliegt wel te waarderen weet. En ze kent natuurlijk ondertussen ook heel goed mijn zwakke plekken, net als ik dat van haar van dat kietelen dus weet.

Martine was twee weken geleden ziek, het was blaasgruis, wat ik zelf door meteen dieetvoer te kopen in een dag of anderhalf had opgelost. Op zo'n moment realiseer je je weer wat voor verschil het maakt die drie lieve diertjes over de vloer. Downside of niet, ik wil ze echt niet kwijt. Maar wordt het niet toch eens tijd voor een stevig nieuw behangetje met op bepaalde plaatsen voldoende ruimte om een kat een poosje achter rustig te houden?

Een filmpje op YouTube van eergisteren met de drie katten in de hoofdrol:

http://www.youtube.com/watch?v=j4sbGLuq3AE

Categorie: katten - plusminus 905 woorden - Deze column kan deels op fictie berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.