731. Pipo de Clown on ecstasy

23 augustus 2010
©2010, copyright: GoHansBrinker.com

Ik schrijf eigenlijk nooit over voetbal en ik ga daar ook nu geen uitzondering op maken, maar in juni sprak ik onwetend af op het stadhuis, precies tijdens een van de belangrijkste wedstrijden van het WK. Ik had de afspraak een week van tevoren gemaakt, en ik hoorde de ochtend zelf op de radio dat het dan wel eens erg rustig op straat kon zijn. Zelfs mijn moeder die ik niet als iemand ken die zich erg voor voetbal interesseert vroeg zich af waarom ik in hemelsnaam niet naar het Nederlands elftal zou kijken.

Afijn, ik dacht dus in alle rust dus voor het eerst van mijn leven mijn vingerafdrukken af te kunnen staan. Maar daar kwam ik bedrogen uit: niet alleen het aantal bezoekers was minder dan normaal. Ook waren er onder de mensen die achter de loketten zaten ongetwijfeld voetballiefhebbers, en die zaten op dat moment dus voor de televisie.

Ik kwam er vorig najaar precies twee weken te laat achter dat mijn paspoort dus verliep kort nadat een paspoort zonder vingerafdrukken niet meer mogelijk was. Had ik dat eerder geweten, dan had ik zonder meer het verlengen van mijn reisdocument met een maand of zo vervroegd. Nu heb ik het aanvragen van een nieuw grenspapier (of plastic met een chip tegenwoordig) zo lang uitgesteld als maar verantwoord was.

Uit een mild soort vorm van verzet heb ik de weken voordat een en ander moest gebeuren nog wel mijn nagels niet om aan te zien zo lang laten groeien, in de ijdele hoop dat dit het dactyloscopische werk nog enigszins zou bemoeilijken.

Ik heb wel een veel betere pasfoto nu. Veel beter dan de rijbewijsfoto waar ik eerder al eens over schreef. Dit keer niet zoals toen in zwart-wit een regelrechte 'mugshot', maar ik zie er enorm vrolijk uit. Niet dat ik er ook maar een heel klein beetje op lijk hoor. Als je een beetje rode verf op het puntje van mijn neus fotoshopt zie ik eruit als Pipo de Clown on ecstasy and coke! Niettemin ben ik er toch iets minder ontevreden over dan over die mislukking van twee jaar geleden. En ook deze is gemaakt door onze nabijgelegen vakfotograaf met wie ik samen heel secuur de grenzen van wat er op zo'n foto mag dus nog eens flink heb opgezocht. Ik sloot van tevoren dan ook helemaal niet uit dat het plaatje waarop ik geheel in weerwil van de werkelijkheid grote flaporen lijk te hebben en een niet te negeren jeuk onder mijn voetzolen, alsnog zou worden afgekeurd.

Ik sta wel te kijken van de efficiency van onze gemeentewebsite die dan ook al vele prijzen heeft gewonnen. Je kunt bij het maken van een afspraak heel gewoon met een pulldownmenu het doel van je komst naar het gemeentehuis selecteren, waarna je met dezelfde rolgordijntjes een tijd en datum uit mag kiezen. Klik je op bevestigen, dan krijg je een mailtje met daarin nogmaals bevestigd het tijdstip en alle paperassen en financiële middelen ("pinnen heeft onze voorkeur") die je bij het bezoek dus nodig hebt. Dat was bij deze dramatische gebeurtenis dan toch weer een heel klein pluspuntje. Soms gaan er toch echt nog wel eens dingen heel gewoon goed hier in dit land.

Categorie: life-log/opinie - plusminus 532 woorden - Deze column kan deels op fictie berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.