716. Tien nachtjes slapen

24 februari 2010
©2010, copyright: GoHansBrinker.com

Ik heb in het verleden in deze columns al diverse keren vaker aandacht besteed aan het kopen van een bril. Sinds ik de 40 gepasseerd ben is de noodzaak van zo'n hulpmiddel bij mij met rasse schreden toegenomen. Toen ik nog in de dertig was, ben ik meermalen naar de opticien geweest die daarbij steeds zei dat een bril niet nodig was. Ik wilde echter graag een bril om meer esthetische redenen: een bril zou mij vast fantastisch staan. En wie weet hoe populair ik bij de dames wel niet zou worden. Ja niet zo'n nerdy bril natuurlijk maar meer een trendy, zo niet sophisticated exemplaar. Het bleef ijdele hoop.

Even was er wel een sprankje hoop toen Pearl met de computerbril op de markt kwam. OK ik schrok best van de prijs van de glazen maar toen ik hoorde dat je als zelfstandige de kosten daarvan van de belasting af kon trekken was ik niet meer te houden. Toch heb ik met de aanschaf net iets te lang gewacht. In die ongeveer twee weken wachttijd kwam het programma Kassa namelijk met een reportage waaruit bleek dat de dure anti-monitorstralingscoating hoegenaamd geen enkel effect zou hebben. Vrijwel meteen daarop werd ook de aftrek van de belasting van zo'n bril onmogelijk. K*t!

Ik had in die tijd een Psion-organizer die zo geavanceerd was dat hij sterk aan een PC deed denken. Op de toetsjes kon ik zelfs gewoon met tien vingers qwerty-letters typen. Hij had verder ook Word en Excel en meer van die handige dingen, en in de periode rond 2000/2003 schreef ik de eerste columns voor de shorties-website dan ook op dat handige apparaatje dat over een ouderwets zwart-wit LCD-schermpje beschikte. Gedurende die periode moest ik de letters daarvan steeds groter instellen om ze nog te kunnen lezen. Niettemin meldde een andermaal bezochte opticien dat ik toch heel zeker echt geen leesbril nodig had. Uiteindelijk heb ik de Psion-organizer afgeschaft toen ik de letters geheel niet meer kon lezen.

Ongeveer een halfjaar daarna kocht ik mijn eerste bril. Een prachtig donker benen exemplaar, maar achteraf toch een miskoop. Mijn neusbeen is vrij breed wat bij de aankoop van een benen bril vrijwel altijd problematisch is. Deze was voor mijn neus te smal, maar dat had de verkoper misschien door mijn enthousiasme voor het fraaie exemplaar totaal over het hoofd gezien. Al na drie maanden kon ik het ding niet heel lang meer op, en niet eens zo heel veel tijd later kocht ik een andere bril, een stuk minder mooi en heel veel minder pijnlijk.

Die bril heb ik vervolgens zes jaar gehad, en dat was dus een vergissing. Ruim driekwart jaar geleden ging ik naar de oogarts omdat ik zo verschrikkelijk matig nog kon zien. Vermoeiend, ik dacht als oorzaak aan gevolgen van de slaapapneu, maar hij kon dus niets vinden. Zei echter ook niet dat mijn bril niet meer helemaal bij mijn ogen paste (dat zou nog een understatement geweest zijn weet ik nu). Het kan zijn dat dat kwam omdat ik vertelde dat ik me probeerde te redden met een tweetal brilletjes in verschillende sterkte van de Hema en het Kruidvat. Ik bleef dus aanmodderen en omdat mijn ogen ook vrij snel veranderden, voor je het weet zijn de glazen alweer verouderd, schoof ik de aanschaf van een nieuwe bril dus alsmaar voor me uit.

In december vond ik een prachtmontuur, eigenlijk een zonnebril. En mét neusbeenruimte. Ik besloot die bij de bovenmodale opticiën te kopen die hem zowat als enige aanbood, en heel vals er bij Hans Anders hier vlakbij de glazen in te laten zetten. Dat vonden ze daar geen enkel bezwaar. Ik zal niet zeggen hoeveel in geld dat mij dat scheelde, maar het was niet een factor twee en ook niet een factor drie maar heel veel meer. Omdat ik vanwege die snel veranderende ogen misschien over een jaar wel nieuwe glazen nodig heb leek me dat voor mij als lage inkomer een zeer verantwoorde manier van doen.

Ik liet mijn ogen meten, maar grote verbazing: mijn huidige bril, die van die zes jaar, was zowat precies het tegenovergestelde in meetwaarde van wat ze op die ochtend tot tweemaal toe gemeten had. Dat had de opticienmevrouw nog nooit eerder meegemaakt zei ze. Ik moest maar over één of twee weken terugkomen, en dan zou de meting worden herhaald. Waarschijnlijk zou ze mij dan doorverwijzen naar de oogarts maar misschien viel het nog mee. Twee weken later was de situatie in ieder geval wel een klein beetje genormaliseerd. Ze twijfelde nog maar toen ik zei dat de oogarts negen maanden daarvoor gezegd had dat ik over een jaar terug moest komen leek het haar toch de meest verstandige gang van zaken om dat dan maar nu meteen te doen.

Vorige week maandag was ik dus bij de oogarts. Inderdaad was er sinds een halfjaar een hoop gebeurd. Maar niets wat voor mijn leeftijd heel afwijkend was. En zeker niets wat met een heel gewone bril niet gemakkelijk te corrigeren was. Van de oogarts kreeg ik een recept voor de opticien mee, en daar was ik dus vandaag precies een week geleden. Tweeënhalf week zou het maximaal gaan duren voordat de half december gekochte bril dus klaar was. Ik kan gewoon niet wachten. Nog maximaal anderhalve week wachten. Tien nachtjes slapen! 

Categorie: life-log - plusminus 874 woorden - Deze column kan deels op fictie berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.