680. Katten: Martine bewondert Simoon

7 juli 2009
©2009, copyright: John Piek

Op de columns over mijn katten wordt altijd geweldig goed gereageerd. Meerdere van die reageerders (en vooral reageerderinnen) vroegen om meer. Ik ga er geen kattencolumn van maken, maar dit keer wel dus. Op veler verzoek :-) 

Ik heb drie katten. Een van de meest interessante dingen om daarbij te bespieden zijn de sociale verhoudingen tussen die drie dieren. Simoon kreeg ik toen Witje al een half jaar oud was, en Simoon bleef daarbij lange tijd het kleintje. De eerste twee, drie jaar beschouwde Witje Simoon als een kindje dat ze moest verzorgen. Ze likte haar en ze lagen vaak samen in de mand of op een ander plekje. Tot Simoon ergens tussen de twee en drie jaar was, en een groot conflict een einde aan de ongelijke vriendschap maakte. Ze duldden vanaf dat moment elkaar's aanwezigheid. Daarmee hield het op. Simoon bleef echter nog altijd het kleintje. Speels en dartel, een soort klein en uiterst grappig kattenclowntje.

Ruim drie jaar geleden ging Witje plotseling dood. Simoon leed kennelijk onder dezelfde ziekmaer als Witje, en wekenlang heb ik haar vertroeteld, gepamperd en verzorgd zoals ik maar enigszins kon tot ze er overheen was. Door de prednison die bij het herstel gelukkig ook flink meehielp was Simoon van een slanke ineens een ronduit dikke kat geworden. Een heel stuk minder dartel. (Sindsdien is ze dankzij dieetvoer en veel beweging ook alweer 1,5 kg kwijtgeraakt!) Simoon had daarvóór nooit zo heel veel met mij op. Maar alsof ze heel goed begreep dat ik er alles aan deed om haar beter te krijgen, sindsdien mag ze mij enorm graag, komt graag even kopjes geven. Hoewel dat soort aanhankelijkheid, zo is nog steeds te merken, nog altijd niet heel erg in haar karakter zit.

Drie maanden na het plotseling doodgaan van Witje kwam tamelijk onverwacht Frederique. Toen tien weken oud. Op slag was Simoon ook echt de oudste van de twee. Zij nam de zorg geheel voor haar rekening. Er werd gepoetst en gewassen. En Frederique was een jaar lang vooral de spring-in-'t-veld. Totdat een jaar nadat zij kwam, twee jaar geleden Martine erbij kwam. Van de ene op de andere dag was het Frederique die een zorgplicht op zich nam. Sindsdien botert het veel minder tussen Simoon en Frederique. Frederique is niet graag in haar nabijheid, is soms ronduit bang voor de veel oudere Simoon. Simoon heeft me in het begin ook wel verweten, zo leek het, dat ik de afstand tussen haar en mij, die een tijdje ineens niet groot meer was, door de komst van Frederique weer heb vergroot.

Simoon (l.) en Martine (r.)
De foto is aanklikbaar voor een vergroting

Gaandeweg zie je nog weer twee jaar later Simoon en Martine (de oudste en de jongste) naar elkaar toe groeien. Zonder het Frederique overigens heel moeilijk te maken. Frederique is vooral heel gek op mij en doet er alles aan zoveel mogelijk in mijn nabijheid te kunnen zijn. Doe ik van binnen uit mijn kantoordeur open, dan rolt daar soms ineens een slapende Frederique met deur en al naar binnen. Strak tegen de deur (waar ik dus achter zit) moet ze dus in slaap gevallen zijn.

Frederique is rood, en zowel Martine als Simoon zijn redelijk donker. Simoon is een heel stuk kleiner en heeft een opvallend korte dunne staart. Martine heeft juist een overdreven lange, dikke staart, zodat je ze ook van achteren vaak redelijk goed uit elkaar kunt houden. Martine bewondert Simoon enorm. Die daar dus helemaal niks van moet hebben. Maar Simoon vindt wel het gezelschap van Martine fijn, en regelmatig liggen ze dus vlak bij elkaar te slapen. Steeds vaker en ook steeds dichter bij elkaar. Ze spannen ook regelmatig samen om bij mij te slijmen voor wat lekkers. Ben benieuwd of die als Martine twee-en-half is, ook ineens een ruzie zullen krijgen. Ik denk eigenlijk vast van niet.

Categorie: lifelog - plusminus 601 woorden - Deze column kan deels op fictie berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.