678. Don't sell me short

30 juni 2009
©2009, copyright: John Piek

Katten zijn met grote afstand de meest interessante wezens die er bestaan. Nou ja op de andere mensensekse na natuurlijk, maar toch. Katten zijn zo ongelooflijk slim. Ik probeer vaak te letten op wat ze allemaal begrijpen. Katten doorzien je plannen direct. Dat is hun instinct, en daarom zijn ze ook goed in de jacht. Maar er zijn ook dingen waarvan je zou vermoeden dat ze daar meer voor nodig hebben, minimaal toch een soort van verstand.

Vorige week pakte ik Frederique op. Frederique zit supergraag in mijn kantoor. Dat is echt wat voor haar. Ze zit bijna de hele dag - op eigen verzoek - in een bench in mijn woonkamer annex kantoor. Simoon, de oudste en zonder twijfel de meest karaktervolle van het stel was ook in de keuken. Toen ik Frederique zo oppakte en zei 'Wil je bij me zitten in de kamer? Ga je mee naar de kamer?' toen liep Simoon dus keurig ter hoogte van mijn voeten met mij op. Ik dacht 'ze wil wat eten', maar ik dacht zeker niet dat ze zo duidelijk door zou hebben wat ik van plan was, en dat liet ik in mijn gedrag ook een beetje merken. Bij de kamerdeur aangekomen keek Simoon  omhoog met een oprechte grijns rond haar bekje maar vooral in haar ogen. 'Dacht je soms dat ik dat soort dingen niet begreep?' leek ze te zeggen, en duidelijk geamuseerd door het voorval stapte ze vrolijk mee de kamer in. Toen ze haar punt gemaakt had, ongeveer een meter na de deur vond ze dat het wel genoeg was. Ze liep rechtsomkeert de kamer weer uit in de richting van de keuken, waar we vandaan kwamen. Maar niet nadat ze nog even vlug achterom gekeken had, en mij nog steeds geamuseerd een 'dont you ever sell me short that way again'-blik had toegeworpen.

Categorie: lifelog - plusminus 308 woorden - Deze column kan deels op fictie berusten en de informatie is niet noodzakelijkerwijs volledig. Aan de inhoud kunnen geen rechten worden ontleend. De column is niet in alle gevallen heel geschikt voor jonge lezers.